tag:blogger.com,1999:blog-28332994407278082262023-10-29T03:35:22.753-07:00Frank Segovia Blog· Antre a néboa ·Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-63523947625687397812008-02-09T17:37:00.000-08:002008-02-09T17:45:41.740-08:00# Nota do autor ########<br /><br />Sinto moito ter isto tan abandonado últimamente pero, por motivos persoais e académicos, dun tempo a esta parte o estrés está a ser unha constante no meu día a día e non podo actualizar todo canto quixera. Agradézovos que sigades comprobando se actualizo ou non (teño unhas catro visitas diarias sempre) e, a fin de organizar un pouco as cousas, prométovos que na primeira semana de Marzo terei o blogue actualizado. A partires desa data, intentarei actualizar dende Uzbekistán unha vez á semana (esperemos que sexa posible).<br />Adiántovos tamén que xa teño a historia completamente estruturada e que a completarei, aproximadamente, cunha ducia máis de capítulos.<br />Un saúdo e moito obrigado por lerme,<br /><br />Carlos.<br /><br /><br />######Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com55tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-45460369078120383562007-12-30T11:03:00.000-08:002007-12-30T11:04:03.660-08:00Por suerte<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“Golpearon tres veces na ventá do coche. A ventá estaba xeada e non se vía nada do exterior. Non sabía se o soñara ou realmente petaran nela. Pero petaron de novo, máis forte. De mala gana pasei a man polo cristal e vin un garda civil. <i>De peor gana, abrino. Buenos días, podría ver su documento nacional de identidad?</i> O que falaba era novo e arrogante. Levaba o pelo engominado e mascaba un chicle ruidosamente. Por tras súa mirábame outro, cicuentón, grande. Dinlle o DNI. Examinouno. <i>Así que Xoana, eh?</i> Pasoullo ao outro. <i>¿La documentación del vehículo, por favor?</i> Vinme perdida. O coche fora roubado días atrás. Tivera a precaución de marchar lonxe daquela cidade e cambiar a placa da matrícula, pero se comporbaban os datos, saberían que era roubado. Achegueime á guantera e recei para que non o fixesen. Pero o outro axente interviu. <i>Non se preocupe, non é necesario. Simplemente queríamos facerlle unhas preguntas. Vimos o coche aquí detido, pasou vostede aquí a noite? </i>O que falara primeiro devolveume o carnet e apartouse do cristal. Probablemente estaba cabreado pola mostra de autoridade do outro. Eu non podía máis que estarlle agradecida. <i>Si durmín aquí,acaso é ilegal?</i> Non puiden evitar poñer un tono de suficiencia. O garda vello mirábame de arriba abaixo, cun sorriso ben pouco casto. Ríu. <i>Non, haha, non se poña nerviosa. Non vimos detela, só protexela.</i> Chiscoume un ollo. <i>Hai algún problema?</i> Bocexei e contestei con naturalidade. <i>Non, ningún. Que hora é?</i> O garda desilusionábase. Mirou o reloxo rapidamente. <i>As doce. Non tés boa cara, vai todo ben na casa, nena? </i>Agora xa se permitía<span style=""> </span>tutearme. Puxen cara de alarmada. <i>Si, si, todo moi ben. Impórtalles que marche? É que fai máis dunha hora que debera ter saído, pero adormecín...</i> Deu un golpiño de resignación no teito do coche. <i>Si, si, marche, nós non queriamos nada máis. Boa viaxe</i>. Por fin retiráronse e suspirei aliviada. Esperei a que arrancaran e seguinos. Non quería ir diante.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">No primeiro desvío aparteime deles e conducín un par de horas sen rumbo. Polo camiño empecei a preocuparme. Necesitaba desfacerme daquel coche canto antes. Outro problemiña coma o anterior e acabaría no cárecere. Aínda que ao mellor era mellor iso ca que me encontrase a banda. Eles non me recluirían, non. Simplemente dispararían. Ás veces dicíame a min mesma que non me importaba que acabasen comigo. Xa non tiña aspiracións na vida. Ao primeiro estivera en contra da lei, pero estaba con eles. Agora estaba en contra da lei e en contra deles, en terra de ninguén. Non podía voltar a ningún dos dous bandos, ningún se fiaría xa de min. Pero tampouco quería morrer, iso era seguro. <i>Estou no meu bando</i>, pensaba moitas veces. Pero iso tampouco me consolaba.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Distraídamente, mirei polo espello e vin Nissan primera verde. Interrumpín as miñas cavilacións. Estábame a seguir, estaba segura. Acelerei. Adiantei dous camións e púxenme inmediatamente diante deles, así pasaría diante. Pero non, tardou o suficiente en adiantar como para poder pórse tras miña. <i>Son eles</i>. Pisei a fondo. Cento corenta. Cento sesenta. Cento oitenta. Agora estaba detrás de min descaradamente. Vin un desvío e reducín un pouco. Colleríao ao xusto cando estivese derriba del e eles non se poderían meter. Cheguei a el e movín un pouco o volante á dereita. Adiantáronme. Mirei para eles. No asento do acompañante un rapaz novo cunha pucha do real madrid facíame o corte de manga. <i>Merda, só eran uns putos críos...</i> Logo mirei ao frente. Achegábame sen remedio a un muro de hormigón. Metinme no carril de desaceleración dun volantazo e comecei a frear. Había unha curva de case noventa graos. Cento cincuenta. Cento trinta. Xa estaba na curva. O coche ía prácticamente de lado, eu non tiña ningún control sobre el. <i>De perdidos, ao río</i>. Tirei do freo de man. O meu Xsara roubado xirou en redondo e seguíu andando cara atrás. Golpeou o quitamedos de lado. Foi un anaco rozándoo e logo deu contra outra valla. O que por fin o detivo e o deixou atravesado no medio da estrada. O airbag non saltou<span style=""> </span>e eu rebentei un labio contra o volante. Polo demáis estaba ben. Baixeime e examinei o vehículo. A defensa traseira e o espello estaban caendo. Arrinqueinos e tireinos alí. O lado dereito estaba completamente aboiado e o cristal feito anacos. Collín aire e voltei montar nel. Ninguén parecíra ter visto nada. Saín da autopista e metinme nunha estrada secundaria. Ao lonxe vin un motel, e dirixinme a el.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">O primeiro que fixen foi ir ao baño. Lavei a ferida. Mireime no espello. Tiña moi mal aspecto. Pintei unha raia negra nos ollos. <i>Así, moito mellor</i>. Saín e comín algo. A comida era abundante, pero moi mala. Algúns camioneiros comían en silencio, lían o periódico, miraban as novas. Todos parecían aburridos e cansados. No vidro da porta de entrada había un cartel. <i>“Se busca camarera, razón aquí”</i>. Pedín a conta. Paguei cun billete de cincuenta euros e comprobei que non me quedaba nada máis na carteira. <i>Necesito cartos.</i> Considerei as miñas opcións. Por uns instantes seduciume aquel cartel. Aquel motel estaba apartado do mundo, nunca me encontrarían alí. Ben seguro que o soldo era unha miseria pero, a que aspiraba? O único que me quedaba agora era subsistir. Aínda era nova, pero a miña xuventude xa pasara. Xa vivira dabondo, agora só me quedaba resistir, ser coma os demais. Abonda sorte tivera de poder ter vivido todo aquilo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Pero eses pensamentos duraron pouco na miña mente. Eu quería vivir. Tiña aínda soños polos que loitar. Quería algo máis. Aínda que tivese que vivir peor, ou aínda que tivese que morrer, precisaba unha vida máis emocionante. Así que tirei do peto o meu teléfono móbil e marquei un número que sabía ben de memoria. <i>Frank?(...)<span style=""> </span>Escoita... Non estás con eles, certo? (...) Logo vénme buscar. Espérote en (...). Adeús...</i><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Saín para fora e senteime no marco da ventá. Acendín un cigarro e espereino. Por primeira vez en bastante tempo, sorrín. <i>Por fin voltarei estar con el...</i>”<o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-291284286849224202007-12-27T13:39:00.000-08:002007-12-27T13:47:02.255-08:00Retroceso<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“Metín leña na cociña e abrín o tiro. Puxéramos a cama na sala, porque nas habitacións o frío era insoportable. A casa era grande e non nos visitaba ninguén, así que non importaba. <i>Que vamos facer?</i> Levábamos catro días durmindo alí e aínda non tomáramos unha decisión. Bea comezaba a inquietarse. A min érame igual. O lume prendeu e pechei o tiro. Volvinme cara a ela. <i>Non che sei, pero dá a sensación de que onde mellor estamos é aquí. </i>Observei a súa expresión. Estaba cansada e aburrida. Centreime na súa mirada. Os ollos húmidos miraban ao chan. <i>En que pensas?</i> Levantou a cabeza. Case choraba. <i>En que me tés que explicar moitas cousas...</i> A súa voz sonou quebrada. A situación era ben sinxela. Estaba vivindo o seu soño, pero agora decatábase de que estaba incompleto. O seu soño decepcionáraa, e agora non tiña outro polo que loitar. Senteime ao seu carón, conciliador. <i>O que?</i> Sentín un forte desexo de facerlle sentir ben. Pero non sabía como. A verdade, non me sentín capaz de logralo. Precipitáramos os acontecementos e agora estabamos baleiros. Suspirou. <i>Todo. Quen es? Quen é Xoana? Por que estamos aquí? Todo...</i><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Collín aire. Estaba claro que precipitáramos os acontecementos. Nunha situación normal non dubidaría de como actuar. Pero esta non era unha situación normal. A miña máxima era manter á xente ao marxe da miña vida, das miñas actividades, de todo canto tiña que ver comigo. E esa fora a miña actitude para con Bea ata este momento. Pero non me decatara de que agora estaba dentro da miña vida. Vivindo comigo. Abraceina e tomei unha decisión. Non me decatei das consecuencias que podería ter a miña sinceridade. O único que me importaba era a persoa que estaba entre os meus brazos. Deixeime levar polos sentimentos e esquecín que iso sempre traía problemas. <i>Voucho contar todo, Bea, mereces unha explicación.</i><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">(...)<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Á mañá seguinte acordei só. A situación era moi similar á que vivira na miña casa facía un tempo. Collín a nota e, esta vez, lina toda. Non quería máis malentendidos.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">“É increible que poidas durmir como o estas a facer agora mesmo. Eu non podo. Está bastante claro o motivo, non? Non es ti o que ten que durmir cun terrorista. Aínda non podo crer o que me contaches. Es un asasino... Ademais dun mentireiro.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Eu... Eu era tan feliz á túa beira... Como puiden estar tan equivocada? Es un ser desprezable... Matas xente inocente para conseguir liberdade? Precisamente así é como se destrúe a liberdade, matando. Pero non che vou dar leccións de moral. Non o entenderías, non es un ser humano. Es escoria.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Agardaches todo este tempo para dicirmo... Por que mo dixeches? Que necesidade tiñas de mesturarme en todo isto? Síntome tan desgraciada... Como podes imaxinar, é a primeira vez que coñezo un asasino. Non imaxinaba que fórades así. Non imaxinaba que un asasino puidera namorar a ninguén. Pero non te enganes, non vou seguir ao teu carón. Non voltarás saber de min, Frank.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Onte dixeches que xa o deixaras e que non voltarías, pero iso non cambia nada. Non creo que vaias cumplir esa palabra tan só porque mataches ao home da túa amante. Voltarás. Claro que voltarás, pero só. E por moito que te reformes, non podes borrar o que fixeches. Non te vou entregar á policía, quérote demasiado para iso e aprecio que confiaras en min, así que non te defraudarei. Pero marcho. Para sempre.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Bea.”<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Analicei a letra. Escribira irregularmente, notábase que o pulso tremera. Tentei imaxinar a escena. Probablemente non a escribira alí, para non acender a luz. Faríao na cociña. <i>Se foi así, seguro que marchou á présa e deixou a cadeira separada da mesa</i>. Comprobeino. Efectivamente, así fora. Busquei bágoas na mesa, pero non as atopei. Aínda así, estaba convencido de que escribira aquilo chorando. Voltei á sala, senteime na cama e reflexionei. O primeiro que tiña que facer era marchar dalí. Estaba convencido de que a policía chegaría antes ou despois. Dende que a nota fora escrita, Bea tivera moito tempo para cambiar de parecer. Iso se é que era certo que non tiña pensado entregarme. Por desamor fanse moitas barbaridades.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Continuei un anaco pensando nas formalidades. Non pagaría alguer ningún, ía necesita-los cartos e os donos non tiñan xeito de atoparme. Non había contrato nin fianza. Non rompéramos nada tampouco, así que podían darse por contentos, fixérannos un préstamo. Non tiña a onde ir, así que debería partir canto antes para chegar a unha pensión. Fixen a equipaxe rapidamente. Coloquei todo o que movéramos e senteime no sofá. De repente, derrubeime.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Coma sempre que perdía o control, prendín un cigarro. O fume ascendeu violentamente e metéuseme nos ollos. As bágoas, desexosas de saír, atoparon a excusa perfecta. <i>Que vou facer?</i> Recordei a conversa que tivera con Xoana o primeiro día que chegara á Sendiña. Chamárame porque pensaba que estaba na súa situación. O meu piso voara polos aires. Eu fora o autor do “accidente”. Non tiña ningún motivo para facer aquelo, pero tampouco ningún para non facelo. Que me importaba a min un edificio máis ou unha familia menos? Eles non eran eu, tanto me daba o que lles sucedese. Pero Xoana déralle outra lectura.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Estaba convencida de que a banda nos perseguía. Segundo ela, tiñan medo de que, despois de matar a Rodrigo, nos arrepentísemos e decidísemos destapar todo o entramado. Éramos bastante importantes na engranaxe, polo que unha confesión nosa podería desarticular boa parte do movemento. Nun primeiro momento, pensou que só irían por ela, a máis afectada. Pero ao ver o accidente do meu apartamento pensou que atentaran contra min. Por iso me chamou. <i>Fuxamos xuntos, non me deixes soa</i>. Díxenlle que o do piso fora un accidente. Que estaba cunha rapaza, lonxe de todo e de todos. <i>Sorte, Xoana, xa volveremos saber un do outro</i>. Iso desconcertouna. Eu aproveitei o momento para colgar e sorrirlle a Bea. <i>Nada, unha antiga amiga, hehe.</i> Agora voltaba marcar o número de Xoana. Cada vez que me apartaba dela, acababa buscándoa. A ela sucedíalle o mesmo. Pero tampouco botábamos moito tempo xuntos. O malo era que cada vez que nos separábamos, o noso corazón íase enchendo de feridas. E eu era consciente de que a que me deixaba Bea aínda estaba aberta. É que ía sangrar moito tempo, moito máis do que eu quixera.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Doíame moito a cabeza e facía frío. Chamei catro ou cinco veces, logo contestoume. <i>Xoana?</i>(...) <i>Como estás? </i>(...) <i>Tamén. Oe, quero verte canto antes, estráñote.</i> (...) <i>Non, estou só, marchou para sempre. </i>(...) <i>Si, conteille...<o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Xoana era demasiado intelixente como para non decatarse de detalles coma ese. Preguntoume se lle contara a que me dedicaba e todo iso. Díxome que fora un imbécil, pero deume a razón en que aínda que llo contase todo á policía, estábamos cubertos. Bea non sabía de onde era nin a onde me dirixía, e eu confiáralle únicamente a miña identidade falsa: Frank Segovia. Falei outro anaco con ela. Ámbolos dous tiñamos ganas de vernos. Dixo que xa me chamaría, tiña que pensalo. <i>Adeús, Xoana. Cóidate moito.<o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Sabía o que estaba pasando pola súa mente. Temía que o do meu piso fora unha montaxe e que eu fose un cebo da banda. É dicir, temía que eu a asasinase pola miña man. Sorrinlle ao sol da madrugada e botei a andar por entre a neve. <i>Voltará chamar. Claro que voltará chamar!”</i><o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-8799395476522488322007-12-18T05:37:00.000-08:002007-12-18T05:44:28.613-08:00Non me busques<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“Dúas figuras achegábanse ao lonxe, andando paseniñamente. Viñan moi abrigados, deixando as súas pegadas na neve virxe. Como acostumamos a facer a xente das vilas tan pequenas, observeinos con detemento. <i>Que virán buscar?</i> E máis aínda nesta época do ano, que estamos aillados do mundo exterior. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Finalmente ignoreinos e seguín apartando neve coa pá. Era un traballo inútil, pero eu repetíao cada mañá. Facía camiños dende a casa ata os cobertizos, o hórreo... Pola noite voltaba nevar e á mañá seguinte eu facíaos outra vez. É que non tiña moito máis labor, só iso e ir por leña. Cando cheguei xunto dun penedo, senteime. Limpei a suor das tempas co envés da man. <i>Vou vello, non lle hai que facer.</i> Costábame un pouco respirar cando facía esforzos e tiña que parar. <i>Lei de vida.<o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Os extraños detivéronse á miña beira. Eran novos, unha parella. El alto, cos ollos grandes e a barba forte de dous días. Ela máis baixa, loira, guapa. El semellaba ausente, ela inqueda. Foi ela a que falou. <i>Bo día! Sabe se hai algún sitio por aquí onde poidamos quedar?</i> Mireina de fite en fite. Logo quitei a boina e coloqueina ben. Así que o que querían era parar na Sendiña. Quen o pensaría. Sorrín e non puiden reprimi-la curiosidade. <i>Ha, ha, e logo que se vos perdeu aquí, meus santos?</i> Agora contestou el. Non me miraba, estaba sacando unha foto dun valado nevado. Tal vez tamén meteu no encuadre unha árbore sen follas. Debíalle gustar a neve. <i>Verá, eu son fotógrafo e tamén escribo. Busco tranquilidade, inspiración...</i> A resposta sonou como se a tivese aprendida de memoria. Supuxen que non estaba moi ben da cabeza. <i>Serán un par de hipis destes...</i> Rin de novo. <i>Ai non, aquí tranquilidade has ter ho!</i> Logo centreime no que me preguntaran. <i>Pois non vos sei, neniños, aquí é que che somos catro casas. Hai unha baleira, a do tiu José, diolodescanse, pero teñen as partillas sin amañar, non che sei nin de quen é.</i> Ela meteume prisa. O outro seguía sacando fotos, non parecía importarlle demasiado a conversa. <i>Seica é un artista, si</i>. O que pasa é que os artistas moito pintar e moito <i>Palestina libre</i>, pero logo a ver que hai de cear á noite... Aínda cando que este tiña unha muller <i>como dios manda</i> con el. <i>E con quen poderemos falar, a ver se amañamos? </i>Indiqueilles a que casa tiñan que ir e non aprendín moito máis. Marcharon <i>volao</i>. Só me dixeron que a cousa ía para uns cantos días, non tiñan moita intención de voltar. Estaban cansados da cidade, esta era unha pequena aventura que querían vivir xuntos. Non estaban casados nin nada. Esta xente nova... <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Cando se ían, a el tocoulle o teléfono. Contestou con cara de incredulidade. <i>Xoana?? Que tal? Onde estás? Como?</i> A saber con quen falaba. A rapaza mirábao seria. Eu volvín a apartar na neve. <i>Ai amigo, máis dunha muller a un tempo, mal asunto...</i>”<o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-8259524322942220952007-12-04T11:34:00.000-08:002007-12-04T11:35:58.545-08:00Clemencia<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“O ascensor detívose no primeiro. <i>Eu vou primeiro ao garaxe, señora.</i> A muller miroume cabreada e entrou. Era unha velliña que non podía baixar nin un só piso andando. Pero eu non lle tiña a culpa, o meu coche estaba no garaxe. En pouco tempo chegamos abaixo. <i>Adeús</i>. Non me parei a esperar unha contestación que sabía que non me ían dar e montei no meu Xsara.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Non me gustaba nada conducir pola cidade, pero tiña que cargar uns trastos da oficina. Por fin, saía daquel tugurio e ía a unha compañía decente. Ou iso parecía. Vin que <span style=""> </span>xa eran as doce e puxen a radio. Quería escoitalas novas, <span style=""> </span>ás veces hai que estar informado.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">“A acumulación de gas por un descuido pareceu se-la causa da terrible explosión dun apartamento en pleno centro de (...). Por fortuna o dono non estaba no seu interior cando ocorreu o accidente. Os bombeiros actuaron axiña e non hai que lamentar víctimas, pero a estructura do edificio quedou moi perxudicada e terá que ser derribado. As trinta e dúas familias que vivían ne serán trasladadas ao polideportivo...”<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Volvín a apagala. <i>Ai ho, non hai máis ca desgracias</i>. Detívenme nun semáforo. Un sinfín de persoas cruzaron a rúa diante miña. Todos diferentes, vellos, novos, estudantes, pobres... Pensei que os semáforos eran a única cousa que os mantiña unidos. Estaban coma un rabaño á espera de que o solten. <i>Pero saen daí e ódianse</i>. Diante miña unha moto abría gas insistentemente, como querendo apurar a luz verde. Outra púxose ao seu carón e miráronse desafiantes. <i>Aquí hai pique</i>, pensei. Efectivamente, en canto o disco dos peóns se puxo vermello, ámbolas dúas sairon nunha exhalación. Por desgracia, alguén saltara o semáforo do outro cruce e os dous motoristas remataron estampados nun seat ibiza branco. Parecía bastante grave. Baixámonos todos. Un dos motoristas saltara por riba do vehículo e o outro quedara do meu lado. Observeino con detemento. Berraba de dor. No momento do choque levaba o casco colocado nun brazo e, ao caer, partírao sen remedio. Ademais, abrira a cabeza contra o cristal do coche. Tirado no chan e ensanguentado, pedía socorro.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">No paso de peóns un vello sorría amargamente, mirándome. <i>Esta xente nova, sempre con prisas...</i> encolleuse de ombros, sorriume outra vez e seguiu andando. Unha adolescente con cara de asustada gravábao todo co seu teléfono móbil. Mirei aos edificios. Os veciños estaban de bruces nos seus balcóns, mirando a desfeita. O rapaz seguía berrando. Ía achegarme a el, pero unha rapaza cruzouse no meu camiño. Era fermosa, pero tiña moi mal aspecto. Parecía levar días sen dormir, tiña os ollos hinchados, o pelo moi desarreglado e a roupa sucia. Sen mediar palabra púxome unha pistola no peito. <i>As chaves e o móbil</i>. Asustoume a súa frialdade. Mireina aos ollos, semellaban faltos de vida. Non parpadeaba. Pareceume que se non lle daba o que quería non ía dubidar en disparar, así que lle dei as chaves e o móbil. Montou no meu coche, deu marcha atrás e desapareceu. Aínda tremendo mirei ao meu redor. Ninguén parecía terse decatado do que me pasara. Sería estúpido berrar, ninguén me faría caso. Fun buscar un sitio dende o que chamar á policía. O rapaz, só, seguía pedindo socorro. Entrei nun bar e sentín chegar unha ambulancia. <i>Menos mal</i>, pensei.”<o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-1006787541086362632007-11-29T03:41:00.000-08:002007-11-29T03:44:07.119-08:00E agora?<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“Na almofada había unha nota. Lin directamente o fondo. <i>Se me queres chamar, aquí queda o meu número (...). Bicos</i>. Asinábao Bea. Tiña unha letra fina e bonita. Arrinquei o anaco co número e enruguei o resto da nota, sen lela. Non quería ler nada. Aínda así, sabía que volvería a estirala e a lela máis tarde. Pero non hoxe. Erguinme e case coma nun acto reflexo busquei o móbil. Acendino. Non, Xoana non chamara de noite.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Desaiunei<span style=""> </span>café con leite. Bebino sen azucrer, pareceume que non era o día de pórlle azucre. Sentinme moi só. Os veciños de arriba andaban en reformas e petaban con forza no teito. <i>Vanmo tirar enriba como sigan así</i>. Pasaba xa da unha. Senteime no sofá e decidín pór en orde os meus pensamentos.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Non sabía por onde comezar. Pasaran demasiadas cousas en pouco tempo. Iso era o que me amolaba. Estaba confuso, non sabía cal tiña que ser o meu seguinte paso. Nese momento sonou o meu teléfono. Respodín sen mirar o número. <i>Si? </i>Falou unha muller de mediana idade. <i><span style=""> </span>Hola don (...) le llamamos de (...) ¿Estaría usted interesado...</i> Sen colgar pouseino na mesa. A muller seguía preguntando por min dende alí. <i>Teño que chamar a Xoana.</i> Colgueille á compañía aseguradora e marquei o seu número. Como era de esperar, non houbo resposta. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Sentín fame e empecei a comer na ensalada de onte, que aínda estaba alí. Pensei en Bea. Non era a miña intención, ao contrario. Pero colouse no fio dos meus pensamentos sen eu querelo. Sentinme extraño. Arriscárame moito axudándolle, pero merecera a pena. Recordei os seus ollos. Unha fina banda verde rodeando as enormes pupilas negras. Recordei como me miraban e tremían. Levantei a cabeza e vin unha foto de Xoana. Todas as súas fotos a mostraban desafiante. Levanteime e quiteinas unha a unha da parede. Metinas nunha carpeta e seguín comendo. Cando acabei recollín todo. Non quería pensar en nada, así que me centrei en deixar todo ben limpo. Collín os petates e púxenme mans á obra coa cociña. <i>Polo menos isto vai quedar decente</i>. Levaba un par de horas na tarefa cando chamaron de novo por teléfono. Non me movín. Estaba cuberto de suor. O teléfono insistía e eu ignorábao. <i>Non quero ter nada que ver cos demais, nunca...</i> Finalmente deixei violentamente o que estaba a facer e contestei.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Que tal estás? Enterámonos do sucedido. Foi todo perfecto, só o accidente... Estás moi afectado? Tomádevos un tempo, se necesitades calquera cousa aquí estamos, eh? Aínda con todo, agora estamos no momento forte, ben o sabes. Xa non digo ela, pero ti convíñanos que voltases con nós canto antes...<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Colguei. Non necesitaba apoio ningún. Non o entendían, non me importaba en absoluto. Chameinos outra vez. Fun rápido e claro. <i>Non vou voltar a actuar</i>. Non lles dei tempo a réplicas, non me interesaban. Apaguei o teléfono e saín á rúa. Paseei sen rumbo ata que se fixo noite. Logo voltei á casa e deiteime.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Pasei un par de días así, sen facer nada. Por sorte, tiña bastantes aforros. Sabía economizar cando actuaba e as asignacións eran altas. Pero non podía seguir así indefinidamente. Unha mañá acordei e decidín cambiar a rutina. Chamei a Xoana, de novo sen resposta. Tirei o móbil contra o chan. <i>Moi ben, seguirei adiante sen ti, Xoana...</i> Segundo dicía iso Bea veu á miña mente. <i>Chegou o momento</i>, pensei. Busquei a nota que me deixara polo chan aquel día e lina. Por sorte non a tirara.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">“Estás durmido e eu teño que marchar. Chamaron á porta fai un pouco. Era unha muller, esa que está nas fotografías de toda a casa. Pregoume que non te chamara. Envolta en bágoas díxome que te necesitaba. Que a buscaras. Estará en (...) hoxe e mañá. Dixo que non a chamaras, non quería escoitar excusas. Só que se querías, que foses. <o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">Pola miña banda non sei que dicirche. Cheguei á túa vida demasiado violentamente e así é como vou marchar. Non sei quen é esa muller, pero dende logo non se alegrou de verme aquí, pódocho asegurar. De todas formas non quero que esta sexa a última vez que nos vexamos.”<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">O resto da nota estaba arrincado. E agora que? Estaba fóra da banda e fóra da vida de Xoana. <i>Só me queda unha opción</i>, pensei. Pero non estaba precisamente disposto a aceptala. Collín unha maleta e metinlle todas as miñas pertenzas. Pechei tódalas ventás e baixei ás persianas. Fun á cociña e abrín o gas. Íame dalí para sempre.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Coma sempre que fuxía, fíxeno en autobús. Mentres esperaba polo meu lin o periódico sen interese. Non hai máis que catástrofes no mundo. Logo pensei que eu contribuía activamente á labor dos xornalistas. <i>Sen desastre non hai nova, non?</i> Logo pensei que ese era un cinismo bastante estúpido. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Por fin chegou o autobús. Mentres saíamos da cidade decidín chamar a Bea.. En canto me recoñeceu notei unha nota de ilusión na súa voz. Falamos un pouco. <i>E logo, queres que nos vexamos?</i> Eu non sabía que contestarlle.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Agora viaxabamos por unha estrada pouco transitada, rodeada de inmensos campos de millo. O sol atravesaba as ventás do autobús sen problemas. Facía unha calor tremenda alí dentro. Na radio dában algún éxito comercial que estaba de moda. Fixemos unha parada e baixáronse varios ocupantes. Quedamos catro. Bea e eu continuábamos falando, agora de cousas sen importancia. Era unha rapaza intelixente, gustábame. <i>Adeús, Bea</i>. Cando acabamos de falar sentinme moito mellor. <i>Facía días que necesitaba falar con alguén</i>.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Horas máis tarde chegamos á miña parada. Baixei e collín un taxi, hoxe non tiña tempo para paseos. Tardei en dar co hotel pero, a base de preguntar, atopeino. Fun á recepción con paso seguro. Atendeume unha rapaza nova. Dirixiume un sorriso agradable mentres consultaba o seu arquivo ao ritmo da música. Eu n</span>on coñecía aquela canción. <i>Ever fallen in love with someone...</i> cantaban. Pregunteille de quen era. <i>Nouvelle Vague</i>, contestou. Logo puxo expresión de extrañarse e, sen apartar a mirada dos papeis, preguntoume: <i>Cómo era el nombre?</i> Comecei a inquietarme. <i>Xoana, </i>contestei. Seguiu mirando. <i>Pues a ver si la encuentro. Es que estos días tenemos esto a tope..."<o:p></o:p></i></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-75812067049718168022007-11-27T13:33:00.000-08:002007-11-27T13:34:24.885-08:00Búscame.<p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">“Un acendeu un cigarro. O do medio sorriu ensinando tódolos dentes<i>. E que facías tan soa por aquí, mulleriña?</i> O terceiro deles remexía no meu bolso. Tirou del a carteira e púxose a argallar nela. <i>Vanme violar</i>, pensei. Tentei fuxir. O do medio agarroume polos pelos con forza. <i>Quieta, nena</i>. Púxome a navalla no pescozo. Estaba sentenciada. De súpeto, alguén falou: <i>Policía secreta. Hai algún problema, señores?</i> Virámonos cara a aquel home. Empuñaba un revólver, desafiante. Non o víramos achegarse. Un dos atracadores tiroulle o bolso á cara e todos tres botaron a correr. Pechei os ollos e suspirei. O policía non os perseguía nin chamaba pola radio. Recolleuno todo e deume o bolso. <i>Mira a ver se está todo</i>. Faltábame a carteira, o demais estaba. <i>Verás, eu non son policía. De feito, esta pistola é unha réplica</i>. – disparoume con ela e sentiuse un “clic” – <i>Non me gusta andar armado, pero xa se ve que ás veces é útil. Deberías denuncia-lo roubo. Toma, con isto darache para cear – </i>tendeume vinte euros<i> – tés onde durmir?</i> Eu non entendía nada. Non entendía que facía un home cunha pistola de réplica nunha rúa solitaria salvándome dun atraco e regalándome vinte euros para cear. <i>É absurdo... Todo isto é absurdo...</i> Mirei ao meu redor. Púxome os cartos na man e marchou.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Estou segura de que sabía cal sería a miña reacción. Por iso o fixo así. Nun primeiro momento eu quedei paralizada. Non sabía que facer, non sabía a donde ir. Mirei os vinte euros. Non podía pagar un hotel con aquelo. Pero parecíame abusivo pedirlle máis. Botei a correr tras súa e agarreille un brazo. Revolveuse asustado e desafiante, pero ao ver que era eu puxo cara de alivio. Tamén estou segura de que tiña ese movemento pensado. Aínda así pareceu totalmente natural. A reacción de alguén acostumado ao perigo. <i>Aínda non lle din as gracias polo que fixo. Gustaríame cear con vostede, invito eu, xa lle devolverei os cartos cando poida ir ao banco</i>. Tardou un pouco en contestar. Parecía estar indeciso<i>. Non me gustan os restaurantes.</i> <i>Cearemos na miña casa, se che parece ben.</i> Nese momento non o pensei e aceptei. Pero segundo íamos camiñando comecei a arrepentirme. Acababan de roubarme e o que se me ocurría era meterme na casa dun descoñecido que andaba cunha réplica de revolver no peto. Sentín medo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Íamos en silencio. A el parecía non importarlle pero para min era unha situación moi incómoda. <i>Aínda non nos presentamos. Chámome Bea!</i> El díxome o seu nome sen mirarme e vin debuxarse nos seus beizos un pequeno sorriso. <i>Xa estamos chegando, por aquí.<o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">O portal parecía moi luxoso, todo de mármore. Segundo entrabas o primeiro que se vía era unhas escaleiras anchísimas. Nós collemos o ascensor, que estaba un pouco á dereita, oculto á vista dende a rúa. Había oito pisos. Nós fomos ao séptimo. Entramos no apartamento e vin que non tiña moito que ver co portal. Os mobles eran vellos e a pintura era máis amarela ca branca. As bombillas sen lámpada daban unha luz insuficiente. Pasamos ao salón e mandoume sentar. Todo estaba ateigado de libros, mesmo parte dos sofás. Nas paredes había fotografías en branco e negro, sen marco. Parecéronme bastante boas. <i>Podes poñer a televisión. Vou preparar algo</i>. Insistín en axudarlle pero díxome que non. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Entretívenme analizando a estancia. Estaba desordeada, pero tampouco demasiado. É un apartamento acolledor, pensei. Na mesiña do centro había un par de tazas baleiras. Pensei que serían de café, pero logo vin nun plato unhas bolsiñas de té. Sobre da televisión había unha fina capa de pó. Fixeime que non había decoración. Todo o que había naquela sala tiña un porqué. Simplemente estaban as fotografías. Pero non parecían decorar, tamén parecían ter un porqué.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Sentín pasos e vino entrar cun par de platos na<span style=""> </span>man. Nun había unha ensalada e noutro lomo frito. Non era unha cea moi abundante. <i>O lomo queimouse algo, pero ha valer. Non tiña moito máis que facer aí dentro</i>. Mentres eu contestaba algún cumplido el marchou polo que faltaba. Deume a sensación de que non estaba acostumado a ter invitados pero que finxía estalo. Non sabería dicir o porqué, pero deume esa sensación. Cando voltou comezamos a comer. Serviume unha xenerosa copa de viño e fixo o propio para el. Non falamos moito durante a comida. Conteille que era estudante e que andaba a buscar un piso. Que montara no autobús urbano equivocado e me deixara cerca das aforas. Cando voltaba á cidade para buscar un hotel fora cando me roubaran. El limitábase a asentir e facer algunha pregunta sen importancia. Ti a que te dedicas? Semellou ter que pensa-la resposta. <i>Son fotógrafo. Saco fotos</i>. Pareceume extraña a aclaración, pero non lle din importancia. Comenteille o que vira nas noticias. <i>Hoxe morreu un fotógrafo moi importante, xa o sabías, non?</i> Pareceu asustado. <i>Non, quen?</i> Temín meter a pata. <i>Non recordo moi ben... Matárono no atentado desta maña. Fuente. Rodrigo Fuente creo que era</i>. Baixou a cabeza, mirou ao chan e levou as mans á caluga. Parecía desesperado. Asusteime. <i>Que pasa? Coñecíalo, era amigo teu?</i> Ignorábame. Comecei a sentirme incómoda e pensei en marchar. Pero non podía deixalo así. Senteime á súa beira e paseille unha man pola espalda. <i>Os terroristas son uns cabróns... Síntoo se era o teu amigo...</i> Tampouco non sabía que podía dicirlle. Non sabía o vínculo que os unía, non sabía nada. Pero pensei que a miña presencia o reconfortaría.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Pouco a pouco foise incorporando. Estaba máis calmado. Miroume cos ollos húmidos. A súa expresión inspiroume infinita tenrura. Parecía falar só. <i>Agora xa non hai nada que poidamos facer, non?</i> Pensei que non esperaba unha resposta, pero os seus ollos seguían clavados nos meus, preguntándome. <i>Non, só temos que seguir coas nosas vidas</i>. Contestei lentamente. Esa mirada facíao débil e vulnerable e, sobre todo, moito máis novo. Decateime por primeira vez de que tería a miña idade. Ata ese momento parecérame moito máis vello. Sen pensalo demasiado, comecei a bicalo. El non se moveu. Abraceino, achegueino a min, pero non se moveu. Sentinme mal, ridícula. Separeime e levanteime. Perdoa,<i> creo que será mellor que marche, gracias por todo...</i> Colleume a man. <i>Bea, quédate toda a noite...</i> E comezou a bicarme.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">Esa noite durmín alí. Pola mañá despertoume o sol, que entraba directamente dende a fiestra ata o fondo das miñas pupilas. El estaba ao meu lado, inmóbil. Non sabía se irme ou quedarme. Pensei en irme, pero algo dentro de min non mo permitía. Pensei por un momento que quería quedarme con el para sempre. A miña conciencia actuou deseguido. <i>Marcha, Bea, estaste a namorar de quen non debes...</i>”<o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-11866106254185994482007-11-26T06:13:00.000-08:002007-11-26T06:15:26.126-08:00Volvemos<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">“Nunca me sentín demasiado atormentado por facer o que facía. Era a miña forma de vida, non me importaba o que pasara cos demais. Ao contrario de moitos dos meus compañeiros, eu era perfectamente consciente da dor que causaba. Das familias que destrozaba. E non, non me importaba en absoluto. Por iso, cando Xoana deixou de falar polo móbil e me dixo aquilo con un rostro inexpresivo, non souben como reaccionar. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Acordara co son do teléfono. Collérao de mala gana, pero a medida que escoitaba o que lle dicían fóranse borrando da súa faciana tódalas sinais de sono. Agora tiña os ollos completamente abertos e as súas mans movíanse nerviosas. Cando colgou aínda non lle dera tempo a formarse unha idea do sucedido. Por iso o único que se lle ocurriu foi decirme aquela frase tan desacertada. <i>Somos uns asasinos</i>. Pregunteime que tería pasado e non cheguei a ningunha conclusión. Decidín que o mellor sería da-la resposta que traíamos aprendida do entrenamento. A que se supuña que tiña que darlle. <i>Non somos uns asasinos, Xoa, loitamos por unha causa, todo isto é necesario...</i> Apartou a cara e púxose a mirar para fóra en claro sinal de que non quería oir ese conto<span style=""> </span>de novo. Non me preocupei máis e intentei durmir. A viaxe era longa e daba tempo a facer moitas reflexións psicolóxicas. Se tiña que convencela de algo, chegaríame con empezar nos últimos kilómetros.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Pensei en que faría ao chegar á casa. Vivía só, nun pequeno apartamento bastante céntrico. Calculei que chegaríamos sobre a hora de cear e pensei que podería invitala. Volvinme para dicirllo e decatime de que estaba chorando. Extrañoume. Non era propio dela. Era unha muller forte, nunca dubidaba. Supuxen que tería que ver coa chamada que recibira, pero non acertei a imaxinar que podería ser. Vira na pantalla do seu teléfono que a chamara Rodrigo, o seu home. Levábanse ben. Pensei que ao mellor a informara da morte dalgún familiar ou algo así. Xoana non tiña moita familia e o trato con ela non era excelente, pero non atopei outra explicación mellor. Decidín non darlle máis voltas ao tema e seguín facendo planes. Tamén tiña que ir á compra e poñer a lavadora.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Quedei durmido e cando voltei a acordar estábamos entrando na estación. Estirei un pouco os brazos e a espalda. É terrible durmir nos autobuses. Acaba un máis cansado do que estaba. Baixamos e Xoana dirixiuse rapidamente á parada de taxis. Boteille a man a un brazo<i>. Espera, vente e ceamos xuntos, non é tarde</i>. Ceibouse e seguiu camiñando.<i> Esta mañá matamos a Rodrigo. Non te quero ver máis.</i> Non souben que quixo dicir con aquelas palabras. Para ser exactos, non souben que quixo dicir con que “matáramos a Rodrigo”. O resto estaba bastante claro.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Esa noite voltei a pé á casa. Vivía lonxe, pero apetecíame pasear. Levaba moitas horas sentado no autobús. Pareceume que a cidade estaba ausente. Non era moi tarde pero non había ninguén pola rúa. O que menos pensaba é que esa noite puidera acabar sendo proveitosa. Pero sucedeu algo. Vin a tres rapaces rodeando a unha rapaza. Un deles tiña unha navalla. Ela estaba asustada. Era fermosa. Pequena, rubia de ollos verdes. Pensei na réplica de pistola que levaba no peto. Logo penseino mellor. <i>Non, non me vou meter. Teño abondos problemas xa, hoxe non é o día de ser o heroe</i>.”<o:p></o:p></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-53324056177644871062007-11-21T08:29:00.001-08:002007-11-21T08:31:37.347-08:00Level 2<p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Mirei a hora. Eran as oito e vinte escasas<i>. Parece que me vai dar tempo. Mesmo me vai sobrar,</i> pensei satisfeito. Levaba toda a noite conducindo. Mirei furtivamente ao asento do acompañante. Aí estaba a miña carpeta azul. A miña esperanza. Dentro dunha semana cumpríanse os tres meses dende que comezara o proxecto. Unha reportaxe fotográfica sobre os suburbios das cidades. Mergullárame en tódolos barrios baixos duns cincocentos kilómetros á redonda. Fotografara escenas terribles. A pobreza en si mesma, o sinsabor dos barrios marxinais, todo estaba na miña carpeta.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Cando comezara a traballar na reportaxe, non tiña moi claro que facer con ela. Tiña pensado vendela a algunha revista ou algo así. Ademais de ser un bo traballo, era consciente de que era <i>comercial</i>. Á xente interésalle ver os problemas dos demais. Sempre en fotos, claro. Pero gústalles saber que hai xente que o pasa mal. Así séntense afortunados e satisfeitos coas súas vidas.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Pero a noite anterior cambiara todo. Por pura casualidade vira un cartel amarelo no chan, preto da zona universitaria. Estaba enrugado e un pouco mollado, pero unha gran cámara de fotos chamoume á atención. Pareime e por curiosidade, lin: “<i>CONCURSO FOTOGRÁFICO. A comunidade de (...) convoca un concurso de reportaxes fotográficas...</i>” Sentín que era o meu día de sorte. Agacheime e desdobleino con coidado. Continuei a ler: “<i>O tema é libre, sempre que esté relacionado coa vida urbana. (...) Os traballos deberán presentarse no Concello de (...) nun sobre cerrado (...) o prazo remata o día (...) ás dez da mañá.</i>” A parte das especificacións técnicas e a dotación económica estaban borradas. Aínda así pareceume que era un sinal. O prazo acababa ao día seguinte e estaba moi lonxe, pero arrisqueime.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Despois de moitas horas ao volante, entrei na cidade. Non foi moi difícil encontra-lo concello. Aparquei e collín a miña carpeta. Cando baixei, un coche aparcou ao meu carón. De repente todo se tornou confuso. Vinme sumido nun silencio aterrador. Caín no chan. Mirei diante miña e vin como a miña carpeta e as súas fotos planeaban lentamente, antes de alcanza-lo chan. Estaban lonxe de min, metidas nunha nube de fume negro. Non comprendía nada. A xente corría. Dous coches estaban a arder. Un home saiu dun deles. Tamén ardía. Recoñecín o meu Saab, estaba de lado, con tódolos cristais rotos, envolto polo lume.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Unha cabeza apareceu sobre min e faloume. Eu non podía escoitar nada. Sentín dor nas pernas, como pinchazos moi fortes. <i>Dóenme as pernas, axúdeme...</i> Vin como os seus ollos se enchían de bágoas. <i>Axudeme...</i> Incorporeime un pouco e mireime as pernas. Entón todo se encheu de son. As alarmas dos coches, berros de xente, sirenas... O home falaba por un móbil:<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="ES-TRAD">“Manden un médico, rápido, á plaza de España! ... Estou con un home... houbo un atentado, está partido pola metade. ... Si, estáo. Que lle digo? Está ben, si.”<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="ES-TRAD">Sen apartar o teléfono, faloume: <i>Como se atopa? Mal... Ten familia? Está casado? Si...</i> Tirou o móbil do peto da miña camisa. <i>Dígame, como se chama a súa muller?</i> Dubidei. Estaba demasiado débil. Souben que ía morrer. Aínda así, contestei. <i>Xoana...<o:p></o:p></i></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2833299440727808226.post-25481846422088115912007-11-12T10:12:00.000-08:002007-11-12T10:16:36.278-08:00Vamos<p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Unha moza pediunos un pitillo mentres camiñábamos pola estación de autobuses. Xoana tirou un camel do peto e deullo. Encantábame chegar a unha cidade nova. Era consciente de que miraba todo con excesivo detemento e fascinación, coma se nunca tivera visto o escaparate dunha libraría ou un seto ben cortado. Xoana ríase de min: <i>pareces un turista inglés, meu, mirando todo con eses ollos teus, tan grandes e abertos.</i> Eu non lle facía caso. En realidade, poucas veces lle facía caso. Moitas menos das que ela pensaba. Collín a miña cámara de fotos e retratei un home que tocaba o acordeón á saída. O primeiro que me pasou pola cabeza foi que a cidade estaba chea de indixentes. Non estaba moi equivocado, probablemente a maioría da xente que andaba por alí o fose. Mireinos e imaxinei como serían as súas vidas, a que hora se levantarían, que periódico lerían ou se terían papel de parede na sala de estar. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Xoana interrumpiume. <i>Temos que buscar onde pasa-la noite, non? Porque ata as dúas ou así non podemos facer iso.</i> Asentín.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Atopamos unha pensión de mala morte bastante céntrica. O dono era consciente da precariedade do seu edificio. Sóubeno porque todo foron amabilidades. Quíxonos subir el a mochila, pero non llo permitín. Xa na habitación, sentamos nas nosas camas. Colléramos unha dobre, aínda sabendo que rematariamos por durmir xuntos. Sempre sucedía, aínda que o negáramos. Xoana estaba casada. Casara aos vintedous anos. Eu non. Eu non caso.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Suxeriume irmos ver a cidade. <i>Xa que</i> <i>estamos, haberá que aproveita-lo tempo, non?</i> Díxenlle que si, pero que prefería ir só, tiraría unhas cantas fotografías. Enfadouse. Díxome que non tiña dereito a tratala así, e que podía sacar fotos igual se estaba ela, e que o demo nos levase a min e á miña cámara. <i>Ás oito estarei aquí, Xoa, chau.<o:p></o:p></i></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Saín á rúa e entrei nunha tenda, nun “Super Oriental”. Encantábame pasear por ese tipo de establecementos. Miles de cousas mirábanme dende os estantes, todas funcionando, todas cheas de cores. Pregunteille ao dono se podía tirar unhas cantas fotos dentro do local. Non me entendeu. Sinalei a cámara e díxome que non tiña. Deixeino por imposible, despois de todo, xa non me apetecía sacar foto ningunha. Merquei un bloc, un bolígrafo e marchei.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Comprei un billete de lotería e preguntei pola Praza de España<i>. Ten que baixar por aquí e alí onde está aquel semáforo, non o ve? Pois colle á esquerda, baixa outra vez e xa a ve. Gracias, gracias. </i>Repetín a rutina que tantas veces tiña feito. Fun á praza, tirei fotos dende varios ángulos, observei a xente e a casa do concello. Sobre todo a casa do concello. Era un destes edificios antigos, grandes - desproporcionadamente grandes - cunha porta de madeira chapada en ferro. Unha eminencia. Senteime nun banco e esquecín porque estaba alí. Centreime na xente. Vellos, novos... volvín a pensar nas súas vidas. Na de todos e cada un deles. Sentinme abrumado por tanta información e desconectei. Gustábame estar alí, sen pensar en nada. Sabía que en toda a cidade non me coñecía ninguén. Ninguén me amaba. Ninguén me odiaba. So Xoana, pero agora estaba moi lonxe. Moito máis lonxe ca distancia física, estaba noutro mundo, noutro universo, estaba morta. <i>Disculpe, señor, déixame sentar aquí a esta muller?</i> Unha muller duns corenta anos estaba diante miña, tendo conta dunha anciá obesa, con cara de aflixida. <i>Non.</i> A muller miroume desencaixada. A vella non se enteraba de nada. Levanteime e marchei sen miralas. <i>Gracias...</i> Rosmou alguén ás miñas costas. Eu funme pensando que ese banco maña sairía na televisión. En tódalas televisións.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Entrei na habitación e sentín o ruido da auga. Xoana estábase dando un baño. Sempre o facía unhas horas antes. Nunca entendín por que. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Tirei do peto o bloc e o bolígrafo e escomecei a escribir un poema:<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">“Noite. Todo noite.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Movéndonos ás agachadas. Na túa noite.”<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Quedei un anaco mirando o comezo. Decidín que non ía escribir ese poema. Tachei o escrito, pechei o bloc e tumbeime na cama. Miraba o teito. Estaba pintado irregularmente e tiña humidade en dúas esquinas. Sentín que Xoana saía do baño. Mirei a súa figura envolta na toalla branca. O pelo negro, mollado, chegaba case a cubrirlle o pescozo. Era delgada e, só coa toalla, semellábao aínda máis. Pero antoxóuseme perfecta. Collín a cámara disposto a inmortalizar aquela marabilla. Nin <i>se che ocorra tirarme unha foto.</i> Deixeina onde estaba. <i>Está todo en orde, estiven na plaza. Todo como nos dixeron. </i>Ela molestouse polo meu comentario. Non lle gustaba falar do tema. <i>Deus, é que non podes pensar noutra cousa en todo o día? Hai máis mundo, meu... </i>Pero estaba equivocada. A min iso en realidade non me importaba. Pero non quería facelo mal. Por iso sempre ía un anaco antes. Quería saber ir sen perderme, saber o que ía atopar, non ver cousas novas. As cousas novas poñíanme nervioso. <i>Xa non estás enfadada? Podemos ir cear un Kebap por aí</i>. Dixo que seguía enfadada, pero eu sabía que non. Non atopamos onde mercar un Kebap, así que ceamos no primeiro mesón que vimos. Non falamos nada importante durante a cea. Coincidimos en que a comida era mala, en que aquí facía máis frío que noutro lado e que xa nos quedaba pouco para marchar. <i>Estás nervioso?</i> Nunca pensei que me fora preguntar iso. Non era o habitual. Nunca o fixera. <i>A que ven iso?</i> Miroume moi seria. <i>Si que o estás. Hoxe vai sair mal. Xa o verás, porque estás nervioso. Vai sair mal.</i> Non entendía a que viña todo aquelo. Pero cabreeime. <i>Déixame en paz, anda. E vámonos daquí, este sitio non me gusta.</i> <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Voltamos á pensión. Aínda eran as dez. Decidín deitarme e durmir un par de horas, sempre viña ben. Xoana dixo que ela tamén o faría. Deitámonos. Aos dez minutos sentín que se deslizaba entre as miñas sabas. <i>Meu... non quero estar soa...<o:p></o:p></i></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">As dúas erguémonos e saimos á rúa. Na praza facía frío. Non había ninguén. Con algo de esforzo levantei a tapa da alcantarilla e dispuxemos todo como estaba previsto. Veña, vámonos, ás oito e media temos que estar aquí outra vez, e hai que ser puntuais. Voltamos á pensión e durmimos tranquilamente.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;"><o:p> </o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">(...)<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;"><o:p> </o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Son as once e estou de volta no autobús. Xoana está durmida no meu ombro. Canto máis a miro máis me namoro dela. Ela sábeo. Sabe que estou aquí únicamente por ela. Que non me importa nada máis ca iso. Nin o que se gaña nin o que se perde. So a súa compañía. Téñenme porque son o mellor e eu estou con eles porque a necesito. Sabémolo todos, é unha ironía, pero funciona así.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">Diante nosa van sentadas dúas mulleres entradas en anos. <i>Pero como fue ho? Aquí? Ai, escucha, escucha... </i>O conductor do autobús deulle volume á radio.<i><o:p></o:p></i></span></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-size:85%;"><i><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">“Hai escasamente tres horas houbo un atentado terrorista en (...). Ao parecer os terroristas situaron un artefacto explosivo nunha alcantarilla baixo o aparcadoiro do alcalde e fixérono estoupar cando chegou este. Polo que puidemos saber, hai catro falecidos – entre eles o alcalde e a súa escolta – que morreron no acto e varios feridos graves. As primeiras hipótesis apuntan...”<o:p></o:p></span></i></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-size:85%;"><i><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;"><o:p> </o:p></span></i></span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family:Verdana;">De repente sentín que perdera algo. Con un pouco esforzo, conseguín lembralo con claridade. Efectivamente, deixara o bloc - co seu poema inacabado - na pensión. <i>Aí estás ben, amigo. Xa te rematará outro...<o:p></o:p></i></span></span></p>Carlos L.http://www.blogger.com/profile/16000938731968785201noreply@blogger.com4