Búscame.

“Un acendeu un cigarro. O do medio sorriu ensinando tódolos dentes. E que facías tan soa por aquí, mulleriña? O terceiro deles remexía no meu bolso. Tirou del a carteira e púxose a argallar nela. Vanme violar, pensei. Tentei fuxir. O do medio agarroume polos pelos con forza. Quieta, nena. Púxome a navalla no pescozo. Estaba sentenciada. De súpeto, alguén falou: Policía secreta. Hai algún problema, señores? Virámonos cara a aquel home. Empuñaba un revólver, desafiante. Non o víramos achegarse. Un dos atracadores tiroulle o bolso á cara e todos tres botaron a correr. Pechei os ollos e suspirei. O policía non os perseguía nin chamaba pola radio. Recolleuno todo e deume o bolso. Mira a ver se está todo. Faltábame a carteira, o demais estaba. Verás, eu non son policía. De feito, esta pistola é unha réplica. – disparoume con ela e sentiuse un “clic” – Non me gusta andar armado, pero xa se ve que ás veces é útil. Deberías denuncia-lo roubo. Toma, con isto darache para cear – tendeume vinte euros – tés onde durmir? Eu non entendía nada. Non entendía que facía un home cunha pistola de réplica nunha rúa solitaria salvándome dun atraco e regalándome vinte euros para cear. É absurdo... Todo isto é absurdo... Mirei ao meu redor. Púxome os cartos na man e marchou.

Estou segura de que sabía cal sería a miña reacción. Por iso o fixo así. Nun primeiro momento eu quedei paralizada. Non sabía que facer, non sabía a donde ir. Mirei os vinte euros. Non podía pagar un hotel con aquelo. Pero parecíame abusivo pedirlle máis. Botei a correr tras súa e agarreille un brazo. Revolveuse asustado e desafiante, pero ao ver que era eu puxo cara de alivio. Tamén estou segura de que tiña ese movemento pensado. Aínda así pareceu totalmente natural. A reacción de alguén acostumado ao perigo. Aínda non lle din as gracias polo que fixo. Gustaríame cear con vostede, invito eu, xa lle devolverei os cartos cando poida ir ao banco. Tardou un pouco en contestar. Parecía estar indeciso. Non me gustan os restaurantes. Cearemos na miña casa, se che parece ben. Nese momento non o pensei e aceptei. Pero segundo íamos camiñando comecei a arrepentirme. Acababan de roubarme e o que se me ocurría era meterme na casa dun descoñecido que andaba cunha réplica de revolver no peto. Sentín medo.

Íamos en silencio. A el parecía non importarlle pero para min era unha situación moi incómoda. Aínda non nos presentamos. Chámome Bea! El díxome o seu nome sen mirarme e vin debuxarse nos seus beizos un pequeno sorriso. Xa estamos chegando, por aquí.

O portal parecía moi luxoso, todo de mármore. Segundo entrabas o primeiro que se vía era unhas escaleiras anchísimas. Nós collemos o ascensor, que estaba un pouco á dereita, oculto á vista dende a rúa. Había oito pisos. Nós fomos ao séptimo. Entramos no apartamento e vin que non tiña moito que ver co portal. Os mobles eran vellos e a pintura era máis amarela ca branca. As bombillas sen lámpada daban unha luz insuficiente. Pasamos ao salón e mandoume sentar. Todo estaba ateigado de libros, mesmo parte dos sofás. Nas paredes había fotografías en branco e negro, sen marco. Parecéronme bastante boas. Podes poñer a televisión. Vou preparar algo. Insistín en axudarlle pero díxome que non.

Entretívenme analizando a estancia. Estaba desordeada, pero tampouco demasiado. É un apartamento acolledor, pensei. Na mesiña do centro había un par de tazas baleiras. Pensei que serían de café, pero logo vin nun plato unhas bolsiñas de té. Sobre da televisión había unha fina capa de pó. Fixeime que non había decoración. Todo o que había naquela sala tiña un porqué. Simplemente estaban as fotografías. Pero non parecían decorar, tamén parecían ter un porqué.

Sentín pasos e vino entrar cun par de platos na man. Nun había unha ensalada e noutro lomo frito. Non era unha cea moi abundante. O lomo queimouse algo, pero ha valer. Non tiña moito máis que facer aí dentro. Mentres eu contestaba algún cumplido el marchou polo que faltaba. Deume a sensación de que non estaba acostumado a ter invitados pero que finxía estalo. Non sabería dicir o porqué, pero deume esa sensación. Cando voltou comezamos a comer. Serviume unha xenerosa copa de viño e fixo o propio para el. Non falamos moito durante a comida. Conteille que era estudante e que andaba a buscar un piso. Que montara no autobús urbano equivocado e me deixara cerca das aforas. Cando voltaba á cidade para buscar un hotel fora cando me roubaran. El limitábase a asentir e facer algunha pregunta sen importancia. Ti a que te dedicas? Semellou ter que pensa-la resposta. Son fotógrafo. Saco fotos. Pareceume extraña a aclaración, pero non lle din importancia. Comenteille o que vira nas noticias. Hoxe morreu un fotógrafo moi importante, xa o sabías, non? Pareceu asustado. Non, quen? Temín meter a pata. Non recordo moi ben... Matárono no atentado desta maña. Fuente. Rodrigo Fuente creo que era. Baixou a cabeza, mirou ao chan e levou as mans á caluga. Parecía desesperado. Asusteime. Que pasa? Coñecíalo, era amigo teu? Ignorábame. Comecei a sentirme incómoda e pensei en marchar. Pero non podía deixalo así. Senteime á súa beira e paseille unha man pola espalda. Os terroristas son uns cabróns... Síntoo se era o teu amigo... Tampouco non sabía que podía dicirlle. Non sabía o vínculo que os unía, non sabía nada. Pero pensei que a miña presencia o reconfortaría.

Pouco a pouco foise incorporando. Estaba máis calmado. Miroume cos ollos húmidos. A súa expresión inspiroume infinita tenrura. Parecía falar só. Agora xa non hai nada que poidamos facer, non? Pensei que non esperaba unha resposta, pero os seus ollos seguían clavados nos meus, preguntándome. Non, só temos que seguir coas nosas vidas. Contestei lentamente. Esa mirada facíao débil e vulnerable e, sobre todo, moito máis novo. Decateime por primeira vez de que tería a miña idade. Ata ese momento parecérame moito máis vello. Sen pensalo demasiado, comecei a bicalo. El non se moveu. Abraceino, achegueino a min, pero non se moveu. Sentinme mal, ridícula. Separeime e levanteime. Perdoa, creo que será mellor que marche, gracias por todo... Colleume a man. Bea, quédate toda a noite... E comezou a bicarme.

Esa noite durmín alí. Pola mañá despertoume o sol, que entraba directamente dende a fiestra ata o fondo das miñas pupilas. El estaba ao meu lado, inmóbil. Non sabía se irme ou quedarme. Pensei en irme, pero algo dentro de min non mo permitía. Pensei por un momento que quería quedarme con el para sempre. A miña conciencia actuou deseguido. Marcha, Bea, estaste a namorar de quen non debes...”