# Nota do autor #

#######

Sinto moito ter isto tan abandonado últimamente pero, por motivos persoais e académicos, dun tempo a esta parte o estrés está a ser unha constante no meu día a día e non podo actualizar todo canto quixera. Agradézovos que sigades comprobando se actualizo ou non (teño unhas catro visitas diarias sempre) e, a fin de organizar un pouco as cousas, prométovos que na primeira semana de Marzo terei o blogue actualizado. A partires desa data, intentarei actualizar dende Uzbekistán unha vez á semana (esperemos que sexa posible).
Adiántovos tamén que xa teño a historia completamente estruturada e que a completarei, aproximadamente, cunha ducia máis de capítulos.
Un saúdo e moito obrigado por lerme,

Carlos.


######

Por suerte

“Golpearon tres veces na ventá do coche. A ventá estaba xeada e non se vía nada do exterior. Non sabía se o soñara ou realmente petaran nela. Pero petaron de novo, máis forte. De mala gana pasei a man polo cristal e vin un garda civil. De peor gana, abrino. Buenos días, podría ver su documento nacional de identidad? O que falaba era novo e arrogante. Levaba o pelo engominado e mascaba un chicle ruidosamente. Por tras súa mirábame outro, cicuentón, grande. Dinlle o DNI. Examinouno. Así que Xoana, eh? Pasoullo ao outro. ¿La documentación del vehículo, por favor? Vinme perdida. O coche fora roubado días atrás. Tivera a precaución de marchar lonxe daquela cidade e cambiar a placa da matrícula, pero se comporbaban os datos, saberían que era roubado. Achegueime á guantera e recei para que non o fixesen. Pero o outro axente interviu. Non se preocupe, non é necesario. Simplemente queríamos facerlle unhas preguntas. Vimos o coche aquí detido, pasou vostede aquí a noite? O que falara primeiro devolveume o carnet e apartouse do cristal. Probablemente estaba cabreado pola mostra de autoridade do outro. Eu non podía máis que estarlle agradecida. Si durmín aquí,acaso é ilegal? Non puiden evitar poñer un tono de suficiencia. O garda vello mirábame de arriba abaixo, cun sorriso ben pouco casto. Ríu. Non, haha, non se poña nerviosa. Non vimos detela, só protexela. Chiscoume un ollo. Hai algún problema? Bocexei e contestei con naturalidade. Non, ningún. Que hora é? O garda desilusionábase. Mirou o reloxo rapidamente. As doce. Non tés boa cara, vai todo ben na casa, nena? Agora xa se permitía tutearme. Puxen cara de alarmada. Si, si, todo moi ben. Impórtalles que marche? É que fai máis dunha hora que debera ter saído, pero adormecín... Deu un golpiño de resignación no teito do coche. Si, si, marche, nós non queriamos nada máis. Boa viaxe. Por fin retiráronse e suspirei aliviada. Esperei a que arrancaran e seguinos. Non quería ir diante.

No primeiro desvío aparteime deles e conducín un par de horas sen rumbo. Polo camiño empecei a preocuparme. Necesitaba desfacerme daquel coche canto antes. Outro problemiña coma o anterior e acabaría no cárecere. Aínda que ao mellor era mellor iso ca que me encontrase a banda. Eles non me recluirían, non. Simplemente dispararían. Ás veces dicíame a min mesma que non me importaba que acabasen comigo. Xa non tiña aspiracións na vida. Ao primeiro estivera en contra da lei, pero estaba con eles. Agora estaba en contra da lei e en contra deles, en terra de ninguén. Non podía voltar a ningún dos dous bandos, ningún se fiaría xa de min. Pero tampouco quería morrer, iso era seguro. Estou no meu bando, pensaba moitas veces. Pero iso tampouco me consolaba.

Distraídamente, mirei polo espello e vin Nissan primera verde. Interrumpín as miñas cavilacións. Estábame a seguir, estaba segura. Acelerei. Adiantei dous camións e púxenme inmediatamente diante deles, así pasaría diante. Pero non, tardou o suficiente en adiantar como para poder pórse tras miña. Son eles. Pisei a fondo. Cento corenta. Cento sesenta. Cento oitenta. Agora estaba detrás de min descaradamente. Vin un desvío e reducín un pouco. Colleríao ao xusto cando estivese derriba del e eles non se poderían meter. Cheguei a el e movín un pouco o volante á dereita. Adiantáronme. Mirei para eles. No asento do acompañante un rapaz novo cunha pucha do real madrid facíame o corte de manga. Merda, só eran uns putos críos... Logo mirei ao frente. Achegábame sen remedio a un muro de hormigón. Metinme no carril de desaceleración dun volantazo e comecei a frear. Había unha curva de case noventa graos. Cento cincuenta. Cento trinta. Xa estaba na curva. O coche ía prácticamente de lado, eu non tiña ningún control sobre el. De perdidos, ao río. Tirei do freo de man. O meu Xsara roubado xirou en redondo e seguíu andando cara atrás. Golpeou o quitamedos de lado. Foi un anaco rozándoo e logo deu contra outra valla. O que por fin o detivo e o deixou atravesado no medio da estrada. O airbag non saltou e eu rebentei un labio contra o volante. Polo demáis estaba ben. Baixeime e examinei o vehículo. A defensa traseira e o espello estaban caendo. Arrinqueinos e tireinos alí. O lado dereito estaba completamente aboiado e o cristal feito anacos. Collín aire e voltei montar nel. Ninguén parecíra ter visto nada. Saín da autopista e metinme nunha estrada secundaria. Ao lonxe vin un motel, e dirixinme a el.

O primeiro que fixen foi ir ao baño. Lavei a ferida. Mireime no espello. Tiña moi mal aspecto. Pintei unha raia negra nos ollos. Así, moito mellor. Saín e comín algo. A comida era abundante, pero moi mala. Algúns camioneiros comían en silencio, lían o periódico, miraban as novas. Todos parecían aburridos e cansados. No vidro da porta de entrada había un cartel. “Se busca camarera, razón aquí”. Pedín a conta. Paguei cun billete de cincuenta euros e comprobei que non me quedaba nada máis na carteira. Necesito cartos. Considerei as miñas opcións. Por uns instantes seduciume aquel cartel. Aquel motel estaba apartado do mundo, nunca me encontrarían alí. Ben seguro que o soldo era unha miseria pero, a que aspiraba? O único que me quedaba agora era subsistir. Aínda era nova, pero a miña xuventude xa pasara. Xa vivira dabondo, agora só me quedaba resistir, ser coma os demais. Abonda sorte tivera de poder ter vivido todo aquilo.

Pero eses pensamentos duraron pouco na miña mente. Eu quería vivir. Tiña aínda soños polos que loitar. Quería algo máis. Aínda que tivese que vivir peor, ou aínda que tivese que morrer, precisaba unha vida máis emocionante. Así que tirei do peto o meu teléfono móbil e marquei un número que sabía ben de memoria. Frank?(...) Escoita... Non estás con eles, certo? (...) Logo vénme buscar. Espérote en (...). Adeús...

Saín para fora e senteime no marco da ventá. Acendín un cigarro e espereino. Por primeira vez en bastante tempo, sorrín. Por fin voltarei estar con el...”

Retroceso

“Metín leña na cociña e abrín o tiro. Puxéramos a cama na sala, porque nas habitacións o frío era insoportable. A casa era grande e non nos visitaba ninguén, así que non importaba. Que vamos facer? Levábamos catro días durmindo alí e aínda non tomáramos unha decisión. Bea comezaba a inquietarse. A min érame igual. O lume prendeu e pechei o tiro. Volvinme cara a ela. Non che sei, pero dá a sensación de que onde mellor estamos é aquí. Observei a súa expresión. Estaba cansada e aburrida. Centreime na súa mirada. Os ollos húmidos miraban ao chan. En que pensas? Levantou a cabeza. Case choraba. En que me tés que explicar moitas cousas... A súa voz sonou quebrada. A situación era ben sinxela. Estaba vivindo o seu soño, pero agora decatábase de que estaba incompleto. O seu soño decepcionáraa, e agora non tiña outro polo que loitar. Senteime ao seu carón, conciliador. O que? Sentín un forte desexo de facerlle sentir ben. Pero non sabía como. A verdade, non me sentín capaz de logralo. Precipitáramos os acontecementos e agora estabamos baleiros. Suspirou. Todo. Quen es? Quen é Xoana? Por que estamos aquí? Todo...

Collín aire. Estaba claro que precipitáramos os acontecementos. Nunha situación normal non dubidaría de como actuar. Pero esta non era unha situación normal. A miña máxima era manter á xente ao marxe da miña vida, das miñas actividades, de todo canto tiña que ver comigo. E esa fora a miña actitude para con Bea ata este momento. Pero non me decatara de que agora estaba dentro da miña vida. Vivindo comigo. Abraceina e tomei unha decisión. Non me decatei das consecuencias que podería ter a miña sinceridade. O único que me importaba era a persoa que estaba entre os meus brazos. Deixeime levar polos sentimentos e esquecín que iso sempre traía problemas. Voucho contar todo, Bea, mereces unha explicación.

(...)

Á mañá seguinte acordei só. A situación era moi similar á que vivira na miña casa facía un tempo. Collín a nota e, esta vez, lina toda. Non quería máis malentendidos.

“É increible que poidas durmir como o estas a facer agora mesmo. Eu non podo. Está bastante claro o motivo, non? Non es ti o que ten que durmir cun terrorista. Aínda non podo crer o que me contaches. Es un asasino... Ademais dun mentireiro.

Eu... Eu era tan feliz á túa beira... Como puiden estar tan equivocada? Es un ser desprezable... Matas xente inocente para conseguir liberdade? Precisamente así é como se destrúe a liberdade, matando. Pero non che vou dar leccións de moral. Non o entenderías, non es un ser humano. Es escoria.

Agardaches todo este tempo para dicirmo... Por que mo dixeches? Que necesidade tiñas de mesturarme en todo isto? Síntome tan desgraciada... Como podes imaxinar, é a primeira vez que coñezo un asasino. Non imaxinaba que fórades así. Non imaxinaba que un asasino puidera namorar a ninguén. Pero non te enganes, non vou seguir ao teu carón. Non voltarás saber de min, Frank.

Onte dixeches que xa o deixaras e que non voltarías, pero iso non cambia nada. Non creo que vaias cumplir esa palabra tan só porque mataches ao home da túa amante. Voltarás. Claro que voltarás, pero só. E por moito que te reformes, non podes borrar o que fixeches. Non te vou entregar á policía, quérote demasiado para iso e aprecio que confiaras en min, así que non te defraudarei. Pero marcho. Para sempre.

Bea.”

Analicei a letra. Escribira irregularmente, notábase que o pulso tremera. Tentei imaxinar a escena. Probablemente non a escribira alí, para non acender a luz. Faríao na cociña. Se foi así, seguro que marchou á présa e deixou a cadeira separada da mesa. Comprobeino. Efectivamente, así fora. Busquei bágoas na mesa, pero non as atopei. Aínda así, estaba convencido de que escribira aquilo chorando. Voltei á sala, senteime na cama e reflexionei. O primeiro que tiña que facer era marchar dalí. Estaba convencido de que a policía chegaría antes ou despois. Dende que a nota fora escrita, Bea tivera moito tempo para cambiar de parecer. Iso se é que era certo que non tiña pensado entregarme. Por desamor fanse moitas barbaridades.

Continuei un anaco pensando nas formalidades. Non pagaría alguer ningún, ía necesita-los cartos e os donos non tiñan xeito de atoparme. Non había contrato nin fianza. Non rompéramos nada tampouco, así que podían darse por contentos, fixérannos un préstamo. Non tiña a onde ir, así que debería partir canto antes para chegar a unha pensión. Fixen a equipaxe rapidamente. Coloquei todo o que movéramos e senteime no sofá. De repente, derrubeime.

Coma sempre que perdía o control, prendín un cigarro. O fume ascendeu violentamente e metéuseme nos ollos. As bágoas, desexosas de saír, atoparon a excusa perfecta. Que vou facer? Recordei a conversa que tivera con Xoana o primeiro día que chegara á Sendiña. Chamárame porque pensaba que estaba na súa situación. O meu piso voara polos aires. Eu fora o autor do “accidente”. Non tiña ningún motivo para facer aquelo, pero tampouco ningún para non facelo. Que me importaba a min un edificio máis ou unha familia menos? Eles non eran eu, tanto me daba o que lles sucedese. Pero Xoana déralle outra lectura.

Estaba convencida de que a banda nos perseguía. Segundo ela, tiñan medo de que, despois de matar a Rodrigo, nos arrepentísemos e decidísemos destapar todo o entramado. Éramos bastante importantes na engranaxe, polo que unha confesión nosa podería desarticular boa parte do movemento. Nun primeiro momento, pensou que só irían por ela, a máis afectada. Pero ao ver o accidente do meu apartamento pensou que atentaran contra min. Por iso me chamou. Fuxamos xuntos, non me deixes soa. Díxenlle que o do piso fora un accidente. Que estaba cunha rapaza, lonxe de todo e de todos. Sorte, Xoana, xa volveremos saber un do outro. Iso desconcertouna. Eu aproveitei o momento para colgar e sorrirlle a Bea. Nada, unha antiga amiga, hehe. Agora voltaba marcar o número de Xoana. Cada vez que me apartaba dela, acababa buscándoa. A ela sucedíalle o mesmo. Pero tampouco botábamos moito tempo xuntos. O malo era que cada vez que nos separábamos, o noso corazón íase enchendo de feridas. E eu era consciente de que a que me deixaba Bea aínda estaba aberta. É que ía sangrar moito tempo, moito máis do que eu quixera.

Doíame moito a cabeza e facía frío. Chamei catro ou cinco veces, logo contestoume. Xoana?(...) Como estás? (...) Tamén. Oe, quero verte canto antes, estráñote. (...) Non, estou só, marchou para sempre. (...) Si, conteille...

Xoana era demasiado intelixente como para non decatarse de detalles coma ese. Preguntoume se lle contara a que me dedicaba e todo iso. Díxome que fora un imbécil, pero deume a razón en que aínda que llo contase todo á policía, estábamos cubertos. Bea non sabía de onde era nin a onde me dirixía, e eu confiáralle únicamente a miña identidade falsa: Frank Segovia. Falei outro anaco con ela. Ámbolos dous tiñamos ganas de vernos. Dixo que xa me chamaría, tiña que pensalo. Adeús, Xoana. Cóidate moito.

Sabía o que estaba pasando pola súa mente. Temía que o do meu piso fora unha montaxe e que eu fose un cebo da banda. É dicir, temía que eu a asasinase pola miña man. Sorrinlle ao sol da madrugada e botei a andar por entre a neve. Voltará chamar. Claro que voltará chamar!”

Non me busques

“Dúas figuras achegábanse ao lonxe, andando paseniñamente. Viñan moi abrigados, deixando as súas pegadas na neve virxe. Como acostumamos a facer a xente das vilas tan pequenas, observeinos con detemento. Que virán buscar? E máis aínda nesta época do ano, que estamos aillados do mundo exterior.

Finalmente ignoreinos e seguín apartando neve coa pá. Era un traballo inútil, pero eu repetíao cada mañá. Facía camiños dende a casa ata os cobertizos, o hórreo... Pola noite voltaba nevar e á mañá seguinte eu facíaos outra vez. É que non tiña moito máis labor, só iso e ir por leña. Cando cheguei xunto dun penedo, senteime. Limpei a suor das tempas co envés da man. Vou vello, non lle hai que facer. Costábame un pouco respirar cando facía esforzos e tiña que parar. Lei de vida.

Os extraños detivéronse á miña beira. Eran novos, unha parella. El alto, cos ollos grandes e a barba forte de dous días. Ela máis baixa, loira, guapa. El semellaba ausente, ela inqueda. Foi ela a que falou. Bo día! Sabe se hai algún sitio por aquí onde poidamos quedar? Mireina de fite en fite. Logo quitei a boina e coloqueina ben. Así que o que querían era parar na Sendiña. Quen o pensaría. Sorrín e non puiden reprimi-la curiosidade. Ha, ha, e logo que se vos perdeu aquí, meus santos? Agora contestou el. Non me miraba, estaba sacando unha foto dun valado nevado. Tal vez tamén meteu no encuadre unha árbore sen follas. Debíalle gustar a neve. Verá, eu son fotógrafo e tamén escribo. Busco tranquilidade, inspiración... A resposta sonou como se a tivese aprendida de memoria. Supuxen que non estaba moi ben da cabeza. Serán un par de hipis destes... Rin de novo. Ai non, aquí tranquilidade has ter ho! Logo centreime no que me preguntaran. Pois non vos sei, neniños, aquí é que che somos catro casas. Hai unha baleira, a do tiu José, diolodescanse, pero teñen as partillas sin amañar, non che sei nin de quen é. Ela meteume prisa. O outro seguía sacando fotos, non parecía importarlle demasiado a conversa. Seica é un artista, si. O que pasa é que os artistas moito pintar e moito Palestina libre, pero logo a ver que hai de cear á noite... Aínda cando que este tiña unha muller como dios manda con el. E con quen poderemos falar, a ver se amañamos? Indiqueilles a que casa tiñan que ir e non aprendín moito máis. Marcharon volao. Só me dixeron que a cousa ía para uns cantos días, non tiñan moita intención de voltar. Estaban cansados da cidade, esta era unha pequena aventura que querían vivir xuntos. Non estaban casados nin nada. Esta xente nova...

Cando se ían, a el tocoulle o teléfono. Contestou con cara de incredulidade. Xoana?? Que tal? Onde estás? Como? A saber con quen falaba. A rapaza mirábao seria. Eu volvín a apartar na neve. Ai amigo, máis dunha muller a un tempo, mal asunto...”

Clemencia

“O ascensor detívose no primeiro. Eu vou primeiro ao garaxe, señora. A muller miroume cabreada e entrou. Era unha velliña que non podía baixar nin un só piso andando. Pero eu non lle tiña a culpa, o meu coche estaba no garaxe. En pouco tempo chegamos abaixo. Adeús. Non me parei a esperar unha contestación que sabía que non me ían dar e montei no meu Xsara.

Non me gustaba nada conducir pola cidade, pero tiña que cargar uns trastos da oficina. Por fin, saía daquel tugurio e ía a unha compañía decente. Ou iso parecía. Vin que xa eran as doce e puxen a radio. Quería escoitalas novas, ás veces hai que estar informado.

“A acumulación de gas por un descuido pareceu se-la causa da terrible explosión dun apartamento en pleno centro de (...). Por fortuna o dono non estaba no seu interior cando ocorreu o accidente. Os bombeiros actuaron axiña e non hai que lamentar víctimas, pero a estructura do edificio quedou moi perxudicada e terá que ser derribado. As trinta e dúas familias que vivían ne serán trasladadas ao polideportivo...”

Volvín a apagala. Ai ho, non hai máis ca desgracias. Detívenme nun semáforo. Un sinfín de persoas cruzaron a rúa diante miña. Todos diferentes, vellos, novos, estudantes, pobres... Pensei que os semáforos eran a única cousa que os mantiña unidos. Estaban coma un rabaño á espera de que o solten. Pero saen daí e ódianse. Diante miña unha moto abría gas insistentemente, como querendo apurar a luz verde. Outra púxose ao seu carón e miráronse desafiantes. Aquí hai pique, pensei. Efectivamente, en canto o disco dos peóns se puxo vermello, ámbolas dúas sairon nunha exhalación. Por desgracia, alguén saltara o semáforo do outro cruce e os dous motoristas remataron estampados nun seat ibiza branco. Parecía bastante grave. Baixámonos todos. Un dos motoristas saltara por riba do vehículo e o outro quedara do meu lado. Observeino con detemento. Berraba de dor. No momento do choque levaba o casco colocado nun brazo e, ao caer, partírao sen remedio. Ademais, abrira a cabeza contra o cristal do coche. Tirado no chan e ensanguentado, pedía socorro.

No paso de peóns un vello sorría amargamente, mirándome. Esta xente nova, sempre con prisas... encolleuse de ombros, sorriume outra vez e seguiu andando. Unha adolescente con cara de asustada gravábao todo co seu teléfono móbil. Mirei aos edificios. Os veciños estaban de bruces nos seus balcóns, mirando a desfeita. O rapaz seguía berrando. Ía achegarme a el, pero unha rapaza cruzouse no meu camiño. Era fermosa, pero tiña moi mal aspecto. Parecía levar días sen dormir, tiña os ollos hinchados, o pelo moi desarreglado e a roupa sucia. Sen mediar palabra púxome unha pistola no peito. As chaves e o móbil. Asustoume a súa frialdade. Mireina aos ollos, semellaban faltos de vida. Non parpadeaba. Pareceume que se non lle daba o que quería non ía dubidar en disparar, así que lle dei as chaves e o móbil. Montou no meu coche, deu marcha atrás e desapareceu. Aínda tremendo mirei ao meu redor. Ninguén parecía terse decatado do que me pasara. Sería estúpido berrar, ninguén me faría caso. Fun buscar un sitio dende o que chamar á policía. O rapaz, só, seguía pedindo socorro. Entrei nun bar e sentín chegar unha ambulancia. Menos mal, pensei.”