Vamos

Unha moza pediunos un pitillo mentres camiñábamos pola estación de autobuses. Xoana tirou un camel do peto e deullo. Encantábame chegar a unha cidade nova. Era consciente de que miraba todo con excesivo detemento e fascinación, coma se nunca tivera visto o escaparate dunha libraría ou un seto ben cortado. Xoana ríase de min: pareces un turista inglés, meu, mirando todo con eses ollos teus, tan grandes e abertos. Eu non lle facía caso. En realidade, poucas veces lle facía caso. Moitas menos das que ela pensaba. Collín a miña cámara de fotos e retratei un home que tocaba o acordeón á saída. O primeiro que me pasou pola cabeza foi que a cidade estaba chea de indixentes. Non estaba moi equivocado, probablemente a maioría da xente que andaba por alí o fose. Mireinos e imaxinei como serían as súas vidas, a que hora se levantarían, que periódico lerían ou se terían papel de parede na sala de estar.

Xoana interrumpiume. Temos que buscar onde pasa-la noite, non? Porque ata as dúas ou así non podemos facer iso. Asentín.

Atopamos unha pensión de mala morte bastante céntrica. O dono era consciente da precariedade do seu edificio. Sóubeno porque todo foron amabilidades. Quíxonos subir el a mochila, pero non llo permitín. Xa na habitación, sentamos nas nosas camas. Colléramos unha dobre, aínda sabendo que rematariamos por durmir xuntos. Sempre sucedía, aínda que o negáramos. Xoana estaba casada. Casara aos vintedous anos. Eu non. Eu non caso.

Suxeriume irmos ver a cidade. Xa que estamos, haberá que aproveita-lo tempo, non? Díxenlle que si, pero que prefería ir só, tiraría unhas cantas fotografías. Enfadouse. Díxome que non tiña dereito a tratala así, e que podía sacar fotos igual se estaba ela, e que o demo nos levase a min e á miña cámara. Ás oito estarei aquí, Xoa, chau.

Saín á rúa e entrei nunha tenda, nun “Super Oriental”. Encantábame pasear por ese tipo de establecementos. Miles de cousas mirábanme dende os estantes, todas funcionando, todas cheas de cores. Pregunteille ao dono se podía tirar unhas cantas fotos dentro do local. Non me entendeu. Sinalei a cámara e díxome que non tiña. Deixeino por imposible, despois de todo, xa non me apetecía sacar foto ningunha. Merquei un bloc, un bolígrafo e marchei.

Comprei un billete de lotería e preguntei pola Praza de España. Ten que baixar por aquí e alí onde está aquel semáforo, non o ve? Pois colle á esquerda, baixa outra vez e xa a ve. Gracias, gracias. Repetín a rutina que tantas veces tiña feito. Fun á praza, tirei fotos dende varios ángulos, observei a xente e a casa do concello. Sobre todo a casa do concello. Era un destes edificios antigos, grandes - desproporcionadamente grandes - cunha porta de madeira chapada en ferro. Unha eminencia. Senteime nun banco e esquecín porque estaba alí. Centreime na xente. Vellos, novos... volvín a pensar nas súas vidas. Na de todos e cada un deles. Sentinme abrumado por tanta información e desconectei. Gustábame estar alí, sen pensar en nada. Sabía que en toda a cidade non me coñecía ninguén. Ninguén me amaba. Ninguén me odiaba. So Xoana, pero agora estaba moi lonxe. Moito máis lonxe ca distancia física, estaba noutro mundo, noutro universo, estaba morta. Disculpe, señor, déixame sentar aquí a esta muller? Unha muller duns corenta anos estaba diante miña, tendo conta dunha anciá obesa, con cara de aflixida. Non. A muller miroume desencaixada. A vella non se enteraba de nada. Levanteime e marchei sen miralas. Gracias... Rosmou alguén ás miñas costas. Eu funme pensando que ese banco maña sairía na televisión. En tódalas televisións.

Entrei na habitación e sentín o ruido da auga. Xoana estábase dando un baño. Sempre o facía unhas horas antes. Nunca entendín por que.

Tirei do peto o bloc e o bolígrafo e escomecei a escribir un poema:

“Noite. Todo noite.

Movéndonos ás agachadas. Na túa noite.”

Quedei un anaco mirando o comezo. Decidín que non ía escribir ese poema. Tachei o escrito, pechei o bloc e tumbeime na cama. Miraba o teito. Estaba pintado irregularmente e tiña humidade en dúas esquinas. Sentín que Xoana saía do baño. Mirei a súa figura envolta na toalla branca. O pelo negro, mollado, chegaba case a cubrirlle o pescozo. Era delgada e, só coa toalla, semellábao aínda máis. Pero antoxóuseme perfecta. Collín a cámara disposto a inmortalizar aquela marabilla. Nin se che ocorra tirarme unha foto. Deixeina onde estaba. Está todo en orde, estiven na plaza. Todo como nos dixeron. Ela molestouse polo meu comentario. Non lle gustaba falar do tema. Deus, é que non podes pensar noutra cousa en todo o día? Hai máis mundo, meu... Pero estaba equivocada. A min iso en realidade non me importaba. Pero non quería facelo mal. Por iso sempre ía un anaco antes. Quería saber ir sen perderme, saber o que ía atopar, non ver cousas novas. As cousas novas poñíanme nervioso. Xa non estás enfadada? Podemos ir cear un Kebap por aí. Dixo que seguía enfadada, pero eu sabía que non. Non atopamos onde mercar un Kebap, así que ceamos no primeiro mesón que vimos. Non falamos nada importante durante a cea. Coincidimos en que a comida era mala, en que aquí facía máis frío que noutro lado e que xa nos quedaba pouco para marchar. Estás nervioso? Nunca pensei que me fora preguntar iso. Non era o habitual. Nunca o fixera. A que ven iso? Miroume moi seria. Si que o estás. Hoxe vai sair mal. Xa o verás, porque estás nervioso. Vai sair mal. Non entendía a que viña todo aquelo. Pero cabreeime. Déixame en paz, anda. E vámonos daquí, este sitio non me gusta.

Voltamos á pensión. Aínda eran as dez. Decidín deitarme e durmir un par de horas, sempre viña ben. Xoana dixo que ela tamén o faría. Deitámonos. Aos dez minutos sentín que se deslizaba entre as miñas sabas. Meu... non quero estar soa...

As dúas erguémonos e saimos á rúa. Na praza facía frío. Non había ninguén. Con algo de esforzo levantei a tapa da alcantarilla e dispuxemos todo como estaba previsto. Veña, vámonos, ás oito e media temos que estar aquí outra vez, e hai que ser puntuais. Voltamos á pensión e durmimos tranquilamente.

(...)

Son as once e estou de volta no autobús. Xoana está durmida no meu ombro. Canto máis a miro máis me namoro dela. Ela sábeo. Sabe que estou aquí únicamente por ela. Que non me importa nada máis ca iso. Nin o que se gaña nin o que se perde. So a súa compañía. Téñenme porque son o mellor e eu estou con eles porque a necesito. Sabémolo todos, é unha ironía, pero funciona así.

Diante nosa van sentadas dúas mulleres entradas en anos. Pero como fue ho? Aquí? Ai, escucha, escucha... O conductor do autobús deulle volume á radio.

“Hai escasamente tres horas houbo un atentado terrorista en (...). Ao parecer os terroristas situaron un artefacto explosivo nunha alcantarilla baixo o aparcadoiro do alcalde e fixérono estoupar cando chegou este. Polo que puidemos saber, hai catro falecidos – entre eles o alcalde e a súa escolta – que morreron no acto e varios feridos graves. As primeiras hipótesis apuntan...”

De repente sentín que perdera algo. Con un pouco esforzo, conseguín lembralo con claridade. Efectivamente, deixara o bloc - co seu poema inacabado - na pensión. Aí estás ben, amigo. Xa te rematará outro...