Por suerte

“Golpearon tres veces na ventá do coche. A ventá estaba xeada e non se vía nada do exterior. Non sabía se o soñara ou realmente petaran nela. Pero petaron de novo, máis forte. De mala gana pasei a man polo cristal e vin un garda civil. De peor gana, abrino. Buenos días, podría ver su documento nacional de identidad? O que falaba era novo e arrogante. Levaba o pelo engominado e mascaba un chicle ruidosamente. Por tras súa mirábame outro, cicuentón, grande. Dinlle o DNI. Examinouno. Así que Xoana, eh? Pasoullo ao outro. ¿La documentación del vehículo, por favor? Vinme perdida. O coche fora roubado días atrás. Tivera a precaución de marchar lonxe daquela cidade e cambiar a placa da matrícula, pero se comporbaban os datos, saberían que era roubado. Achegueime á guantera e recei para que non o fixesen. Pero o outro axente interviu. Non se preocupe, non é necesario. Simplemente queríamos facerlle unhas preguntas. Vimos o coche aquí detido, pasou vostede aquí a noite? O que falara primeiro devolveume o carnet e apartouse do cristal. Probablemente estaba cabreado pola mostra de autoridade do outro. Eu non podía máis que estarlle agradecida. Si durmín aquí,acaso é ilegal? Non puiden evitar poñer un tono de suficiencia. O garda vello mirábame de arriba abaixo, cun sorriso ben pouco casto. Ríu. Non, haha, non se poña nerviosa. Non vimos detela, só protexela. Chiscoume un ollo. Hai algún problema? Bocexei e contestei con naturalidade. Non, ningún. Que hora é? O garda desilusionábase. Mirou o reloxo rapidamente. As doce. Non tés boa cara, vai todo ben na casa, nena? Agora xa se permitía tutearme. Puxen cara de alarmada. Si, si, todo moi ben. Impórtalles que marche? É que fai máis dunha hora que debera ter saído, pero adormecín... Deu un golpiño de resignación no teito do coche. Si, si, marche, nós non queriamos nada máis. Boa viaxe. Por fin retiráronse e suspirei aliviada. Esperei a que arrancaran e seguinos. Non quería ir diante.

No primeiro desvío aparteime deles e conducín un par de horas sen rumbo. Polo camiño empecei a preocuparme. Necesitaba desfacerme daquel coche canto antes. Outro problemiña coma o anterior e acabaría no cárecere. Aínda que ao mellor era mellor iso ca que me encontrase a banda. Eles non me recluirían, non. Simplemente dispararían. Ás veces dicíame a min mesma que non me importaba que acabasen comigo. Xa non tiña aspiracións na vida. Ao primeiro estivera en contra da lei, pero estaba con eles. Agora estaba en contra da lei e en contra deles, en terra de ninguén. Non podía voltar a ningún dos dous bandos, ningún se fiaría xa de min. Pero tampouco quería morrer, iso era seguro. Estou no meu bando, pensaba moitas veces. Pero iso tampouco me consolaba.

Distraídamente, mirei polo espello e vin Nissan primera verde. Interrumpín as miñas cavilacións. Estábame a seguir, estaba segura. Acelerei. Adiantei dous camións e púxenme inmediatamente diante deles, así pasaría diante. Pero non, tardou o suficiente en adiantar como para poder pórse tras miña. Son eles. Pisei a fondo. Cento corenta. Cento sesenta. Cento oitenta. Agora estaba detrás de min descaradamente. Vin un desvío e reducín un pouco. Colleríao ao xusto cando estivese derriba del e eles non se poderían meter. Cheguei a el e movín un pouco o volante á dereita. Adiantáronme. Mirei para eles. No asento do acompañante un rapaz novo cunha pucha do real madrid facíame o corte de manga. Merda, só eran uns putos críos... Logo mirei ao frente. Achegábame sen remedio a un muro de hormigón. Metinme no carril de desaceleración dun volantazo e comecei a frear. Había unha curva de case noventa graos. Cento cincuenta. Cento trinta. Xa estaba na curva. O coche ía prácticamente de lado, eu non tiña ningún control sobre el. De perdidos, ao río. Tirei do freo de man. O meu Xsara roubado xirou en redondo e seguíu andando cara atrás. Golpeou o quitamedos de lado. Foi un anaco rozándoo e logo deu contra outra valla. O que por fin o detivo e o deixou atravesado no medio da estrada. O airbag non saltou e eu rebentei un labio contra o volante. Polo demáis estaba ben. Baixeime e examinei o vehículo. A defensa traseira e o espello estaban caendo. Arrinqueinos e tireinos alí. O lado dereito estaba completamente aboiado e o cristal feito anacos. Collín aire e voltei montar nel. Ninguén parecíra ter visto nada. Saín da autopista e metinme nunha estrada secundaria. Ao lonxe vin un motel, e dirixinme a el.

O primeiro que fixen foi ir ao baño. Lavei a ferida. Mireime no espello. Tiña moi mal aspecto. Pintei unha raia negra nos ollos. Así, moito mellor. Saín e comín algo. A comida era abundante, pero moi mala. Algúns camioneiros comían en silencio, lían o periódico, miraban as novas. Todos parecían aburridos e cansados. No vidro da porta de entrada había un cartel. “Se busca camarera, razón aquí”. Pedín a conta. Paguei cun billete de cincuenta euros e comprobei que non me quedaba nada máis na carteira. Necesito cartos. Considerei as miñas opcións. Por uns instantes seduciume aquel cartel. Aquel motel estaba apartado do mundo, nunca me encontrarían alí. Ben seguro que o soldo era unha miseria pero, a que aspiraba? O único que me quedaba agora era subsistir. Aínda era nova, pero a miña xuventude xa pasara. Xa vivira dabondo, agora só me quedaba resistir, ser coma os demais. Abonda sorte tivera de poder ter vivido todo aquilo.

Pero eses pensamentos duraron pouco na miña mente. Eu quería vivir. Tiña aínda soños polos que loitar. Quería algo máis. Aínda que tivese que vivir peor, ou aínda que tivese que morrer, precisaba unha vida máis emocionante. Así que tirei do peto o meu teléfono móbil e marquei un número que sabía ben de memoria. Frank?(...) Escoita... Non estás con eles, certo? (...) Logo vénme buscar. Espérote en (...). Adeús...

Saín para fora e senteime no marco da ventá. Acendín un cigarro e espereino. Por primeira vez en bastante tempo, sorrín. Por fin voltarei estar con el...”