Retroceso

“Metín leña na cociña e abrín o tiro. Puxéramos a cama na sala, porque nas habitacións o frío era insoportable. A casa era grande e non nos visitaba ninguén, así que non importaba. Que vamos facer? Levábamos catro días durmindo alí e aínda non tomáramos unha decisión. Bea comezaba a inquietarse. A min érame igual. O lume prendeu e pechei o tiro. Volvinme cara a ela. Non che sei, pero dá a sensación de que onde mellor estamos é aquí. Observei a súa expresión. Estaba cansada e aburrida. Centreime na súa mirada. Os ollos húmidos miraban ao chan. En que pensas? Levantou a cabeza. Case choraba. En que me tés que explicar moitas cousas... A súa voz sonou quebrada. A situación era ben sinxela. Estaba vivindo o seu soño, pero agora decatábase de que estaba incompleto. O seu soño decepcionáraa, e agora non tiña outro polo que loitar. Senteime ao seu carón, conciliador. O que? Sentín un forte desexo de facerlle sentir ben. Pero non sabía como. A verdade, non me sentín capaz de logralo. Precipitáramos os acontecementos e agora estabamos baleiros. Suspirou. Todo. Quen es? Quen é Xoana? Por que estamos aquí? Todo...

Collín aire. Estaba claro que precipitáramos os acontecementos. Nunha situación normal non dubidaría de como actuar. Pero esta non era unha situación normal. A miña máxima era manter á xente ao marxe da miña vida, das miñas actividades, de todo canto tiña que ver comigo. E esa fora a miña actitude para con Bea ata este momento. Pero non me decatara de que agora estaba dentro da miña vida. Vivindo comigo. Abraceina e tomei unha decisión. Non me decatei das consecuencias que podería ter a miña sinceridade. O único que me importaba era a persoa que estaba entre os meus brazos. Deixeime levar polos sentimentos e esquecín que iso sempre traía problemas. Voucho contar todo, Bea, mereces unha explicación.

(...)

Á mañá seguinte acordei só. A situación era moi similar á que vivira na miña casa facía un tempo. Collín a nota e, esta vez, lina toda. Non quería máis malentendidos.

“É increible que poidas durmir como o estas a facer agora mesmo. Eu non podo. Está bastante claro o motivo, non? Non es ti o que ten que durmir cun terrorista. Aínda non podo crer o que me contaches. Es un asasino... Ademais dun mentireiro.

Eu... Eu era tan feliz á túa beira... Como puiden estar tan equivocada? Es un ser desprezable... Matas xente inocente para conseguir liberdade? Precisamente así é como se destrúe a liberdade, matando. Pero non che vou dar leccións de moral. Non o entenderías, non es un ser humano. Es escoria.

Agardaches todo este tempo para dicirmo... Por que mo dixeches? Que necesidade tiñas de mesturarme en todo isto? Síntome tan desgraciada... Como podes imaxinar, é a primeira vez que coñezo un asasino. Non imaxinaba que fórades así. Non imaxinaba que un asasino puidera namorar a ninguén. Pero non te enganes, non vou seguir ao teu carón. Non voltarás saber de min, Frank.

Onte dixeches que xa o deixaras e que non voltarías, pero iso non cambia nada. Non creo que vaias cumplir esa palabra tan só porque mataches ao home da túa amante. Voltarás. Claro que voltarás, pero só. E por moito que te reformes, non podes borrar o que fixeches. Non te vou entregar á policía, quérote demasiado para iso e aprecio que confiaras en min, así que non te defraudarei. Pero marcho. Para sempre.

Bea.”

Analicei a letra. Escribira irregularmente, notábase que o pulso tremera. Tentei imaxinar a escena. Probablemente non a escribira alí, para non acender a luz. Faríao na cociña. Se foi así, seguro que marchou á présa e deixou a cadeira separada da mesa. Comprobeino. Efectivamente, así fora. Busquei bágoas na mesa, pero non as atopei. Aínda así, estaba convencido de que escribira aquilo chorando. Voltei á sala, senteime na cama e reflexionei. O primeiro que tiña que facer era marchar dalí. Estaba convencido de que a policía chegaría antes ou despois. Dende que a nota fora escrita, Bea tivera moito tempo para cambiar de parecer. Iso se é que era certo que non tiña pensado entregarme. Por desamor fanse moitas barbaridades.

Continuei un anaco pensando nas formalidades. Non pagaría alguer ningún, ía necesita-los cartos e os donos non tiñan xeito de atoparme. Non había contrato nin fianza. Non rompéramos nada tampouco, así que podían darse por contentos, fixérannos un préstamo. Non tiña a onde ir, así que debería partir canto antes para chegar a unha pensión. Fixen a equipaxe rapidamente. Coloquei todo o que movéramos e senteime no sofá. De repente, derrubeime.

Coma sempre que perdía o control, prendín un cigarro. O fume ascendeu violentamente e metéuseme nos ollos. As bágoas, desexosas de saír, atoparon a excusa perfecta. Que vou facer? Recordei a conversa que tivera con Xoana o primeiro día que chegara á Sendiña. Chamárame porque pensaba que estaba na súa situación. O meu piso voara polos aires. Eu fora o autor do “accidente”. Non tiña ningún motivo para facer aquelo, pero tampouco ningún para non facelo. Que me importaba a min un edificio máis ou unha familia menos? Eles non eran eu, tanto me daba o que lles sucedese. Pero Xoana déralle outra lectura.

Estaba convencida de que a banda nos perseguía. Segundo ela, tiñan medo de que, despois de matar a Rodrigo, nos arrepentísemos e decidísemos destapar todo o entramado. Éramos bastante importantes na engranaxe, polo que unha confesión nosa podería desarticular boa parte do movemento. Nun primeiro momento, pensou que só irían por ela, a máis afectada. Pero ao ver o accidente do meu apartamento pensou que atentaran contra min. Por iso me chamou. Fuxamos xuntos, non me deixes soa. Díxenlle que o do piso fora un accidente. Que estaba cunha rapaza, lonxe de todo e de todos. Sorte, Xoana, xa volveremos saber un do outro. Iso desconcertouna. Eu aproveitei o momento para colgar e sorrirlle a Bea. Nada, unha antiga amiga, hehe. Agora voltaba marcar o número de Xoana. Cada vez que me apartaba dela, acababa buscándoa. A ela sucedíalle o mesmo. Pero tampouco botábamos moito tempo xuntos. O malo era que cada vez que nos separábamos, o noso corazón íase enchendo de feridas. E eu era consciente de que a que me deixaba Bea aínda estaba aberta. É que ía sangrar moito tempo, moito máis do que eu quixera.

Doíame moito a cabeza e facía frío. Chamei catro ou cinco veces, logo contestoume. Xoana?(...) Como estás? (...) Tamén. Oe, quero verte canto antes, estráñote. (...) Non, estou só, marchou para sempre. (...) Si, conteille...

Xoana era demasiado intelixente como para non decatarse de detalles coma ese. Preguntoume se lle contara a que me dedicaba e todo iso. Díxome que fora un imbécil, pero deume a razón en que aínda que llo contase todo á policía, estábamos cubertos. Bea non sabía de onde era nin a onde me dirixía, e eu confiáralle únicamente a miña identidade falsa: Frank Segovia. Falei outro anaco con ela. Ámbolos dous tiñamos ganas de vernos. Dixo que xa me chamaría, tiña que pensalo. Adeús, Xoana. Cóidate moito.

Sabía o que estaba pasando pola súa mente. Temía que o do meu piso fora unha montaxe e que eu fose un cebo da banda. É dicir, temía que eu a asasinase pola miña man. Sorrinlle ao sol da madrugada e botei a andar por entre a neve. Voltará chamar. Claro que voltará chamar!”