Volvemos

“Nunca me sentín demasiado atormentado por facer o que facía. Era a miña forma de vida, non me importaba o que pasara cos demais. Ao contrario de moitos dos meus compañeiros, eu era perfectamente consciente da dor que causaba. Das familias que destrozaba. E non, non me importaba en absoluto. Por iso, cando Xoana deixou de falar polo móbil e me dixo aquilo con un rostro inexpresivo, non souben como reaccionar.

Acordara co son do teléfono. Collérao de mala gana, pero a medida que escoitaba o que lle dicían fóranse borrando da súa faciana tódalas sinais de sono. Agora tiña os ollos completamente abertos e as súas mans movíanse nerviosas. Cando colgou aínda non lle dera tempo a formarse unha idea do sucedido. Por iso o único que se lle ocurriu foi decirme aquela frase tan desacertada. Somos uns asasinos. Pregunteime que tería pasado e non cheguei a ningunha conclusión. Decidín que o mellor sería da-la resposta que traíamos aprendida do entrenamento. A que se supuña que tiña que darlle. Non somos uns asasinos, Xoa, loitamos por unha causa, todo isto é necesario... Apartou a cara e púxose a mirar para fóra en claro sinal de que non quería oir ese conto de novo. Non me preocupei máis e intentei durmir. A viaxe era longa e daba tempo a facer moitas reflexións psicolóxicas. Se tiña que convencela de algo, chegaríame con empezar nos últimos kilómetros.

Pensei en que faría ao chegar á casa. Vivía só, nun pequeno apartamento bastante céntrico. Calculei que chegaríamos sobre a hora de cear e pensei que podería invitala. Volvinme para dicirllo e decatime de que estaba chorando. Extrañoume. Non era propio dela. Era unha muller forte, nunca dubidaba. Supuxen que tería que ver coa chamada que recibira, pero non acertei a imaxinar que podería ser. Vira na pantalla do seu teléfono que a chamara Rodrigo, o seu home. Levábanse ben. Pensei que ao mellor a informara da morte dalgún familiar ou algo así. Xoana non tiña moita familia e o trato con ela non era excelente, pero non atopei outra explicación mellor. Decidín non darlle máis voltas ao tema e seguín facendo planes. Tamén tiña que ir á compra e poñer a lavadora.

Quedei durmido e cando voltei a acordar estábamos entrando na estación. Estirei un pouco os brazos e a espalda. É terrible durmir nos autobuses. Acaba un máis cansado do que estaba. Baixamos e Xoana dirixiuse rapidamente á parada de taxis. Boteille a man a un brazo. Espera, vente e ceamos xuntos, non é tarde. Ceibouse e seguiu camiñando. Esta mañá matamos a Rodrigo. Non te quero ver máis. Non souben que quixo dicir con aquelas palabras. Para ser exactos, non souben que quixo dicir con que “matáramos a Rodrigo”. O resto estaba bastante claro.

Esa noite voltei a pé á casa. Vivía lonxe, pero apetecíame pasear. Levaba moitas horas sentado no autobús. Pareceume que a cidade estaba ausente. Non era moi tarde pero non había ninguén pola rúa. O que menos pensaba é que esa noite puidera acabar sendo proveitosa. Pero sucedeu algo. Vin a tres rapaces rodeando a unha rapaza. Un deles tiña unha navalla. Ela estaba asustada. Era fermosa. Pequena, rubia de ollos verdes. Pensei na réplica de pistola que levaba no peto. Logo penseino mellor. Non, non me vou meter. Teño abondos problemas xa, hoxe non é o día de ser o heroe.”