Non me busques

“Dúas figuras achegábanse ao lonxe, andando paseniñamente. Viñan moi abrigados, deixando as súas pegadas na neve virxe. Como acostumamos a facer a xente das vilas tan pequenas, observeinos con detemento. Que virán buscar? E máis aínda nesta época do ano, que estamos aillados do mundo exterior.

Finalmente ignoreinos e seguín apartando neve coa pá. Era un traballo inútil, pero eu repetíao cada mañá. Facía camiños dende a casa ata os cobertizos, o hórreo... Pola noite voltaba nevar e á mañá seguinte eu facíaos outra vez. É que non tiña moito máis labor, só iso e ir por leña. Cando cheguei xunto dun penedo, senteime. Limpei a suor das tempas co envés da man. Vou vello, non lle hai que facer. Costábame un pouco respirar cando facía esforzos e tiña que parar. Lei de vida.

Os extraños detivéronse á miña beira. Eran novos, unha parella. El alto, cos ollos grandes e a barba forte de dous días. Ela máis baixa, loira, guapa. El semellaba ausente, ela inqueda. Foi ela a que falou. Bo día! Sabe se hai algún sitio por aquí onde poidamos quedar? Mireina de fite en fite. Logo quitei a boina e coloqueina ben. Así que o que querían era parar na Sendiña. Quen o pensaría. Sorrín e non puiden reprimi-la curiosidade. Ha, ha, e logo que se vos perdeu aquí, meus santos? Agora contestou el. Non me miraba, estaba sacando unha foto dun valado nevado. Tal vez tamén meteu no encuadre unha árbore sen follas. Debíalle gustar a neve. Verá, eu son fotógrafo e tamén escribo. Busco tranquilidade, inspiración... A resposta sonou como se a tivese aprendida de memoria. Supuxen que non estaba moi ben da cabeza. Serán un par de hipis destes... Rin de novo. Ai non, aquí tranquilidade has ter ho! Logo centreime no que me preguntaran. Pois non vos sei, neniños, aquí é que che somos catro casas. Hai unha baleira, a do tiu José, diolodescanse, pero teñen as partillas sin amañar, non che sei nin de quen é. Ela meteume prisa. O outro seguía sacando fotos, non parecía importarlle demasiado a conversa. Seica é un artista, si. O que pasa é que os artistas moito pintar e moito Palestina libre, pero logo a ver que hai de cear á noite... Aínda cando que este tiña unha muller como dios manda con el. E con quen poderemos falar, a ver se amañamos? Indiqueilles a que casa tiñan que ir e non aprendín moito máis. Marcharon volao. Só me dixeron que a cousa ía para uns cantos días, non tiñan moita intención de voltar. Estaban cansados da cidade, esta era unha pequena aventura que querían vivir xuntos. Non estaban casados nin nada. Esta xente nova...

Cando se ían, a el tocoulle o teléfono. Contestou con cara de incredulidade. Xoana?? Que tal? Onde estás? Como? A saber con quen falaba. A rapaza mirábao seria. Eu volvín a apartar na neve. Ai amigo, máis dunha muller a un tempo, mal asunto...”